„Zdradziecko bój zaczął myśliwy” – pisał w „Dziadów” części pierwszej Adam Mickiewicz. Dodajmy, że nie tylko „zdradziecko”, ale także tchórzliwie, korzystając koniunkturalnie z krótkowzroczności i dziwactwa władzy. Nie od rzeczy napisałem „dziwactwa”, choć łagodniej by było „oryginalności”. Czy jednak byłoby to słowo wystarczająco prezentujące zjawisko pod tytułem Jan Szyszko? Jest to bowiem jedyny bodaj w Europie i na szerokim świecie minister środowiska, który nie cierpi przyrody. Czy go w dzieciństwie wilk ugryzł w pośladek, czy mu dzięcioł narobił na głowę? Dość, że pała do natury patetyczną nienawiścią. Jak w tej piosence Grześkowiaka „chłop żywemu nie przepuści, (...) jak się żywe napatoczy, nie pożyje se a juści!”. Nasz minister spraw zagranicznych szkodzi obrazowi Polski za granicą. Takie są obiektywne fakty. Subiektywnie chciałby jednak jak najlepiej; może więc odpowiadać tylko za skutki, a nie intencje. Z Janem Szyszko jest zupełnie inaczej. Gdzie tylko nawinie mu się kawałek piękniejszej natury, postępuje konsekwentnie podług zasady (znowu Grześkowiak): „ulżyj sobie, weźże kopnij”. Oczywiście nazwa Ministerstwo Środowiska nie dookreśla, czy chodzi o owegoż środowiska ratowanie i chronienie (które z nazwy wypadło), czy przeciwnie: niszczenie i degradowanie. Wątpliwości takie nasuwają się obywatelowi Rzeczpospolitej, gdy patrzy dzisiaj na przykład na Ministerstwo Edukacji, a od lat na Ministerstwo Zdrowia. Elementarny rozsądek dyktowałby jednak przekonanie, że chodzi pomimo wszystko o usiłowanie zadbania, objęcia opieką wycinka rzeczywistości zaszeregowanego we władanie resortu. Z Janem Szyszko, jako się rzekło, jest zupełnie inaczej. W całej Europie, ale także w sojuszniczych Stanach Zjednoczonych, a ostatnio nawet Chinach i – co wymagało społecznego przełomu – Brazylii ludzie zaczynają pochylać się nad głupim zagajnikiem, martwić o każdą przynoszącą tlen naszym płucom roślinkę. Wielkim kosztem, w trosce o przywrócenie równowagi ekologicznej, sprowadza się z powrotem wytrzebione ongiś na różnych terenach gatunki zwierząt, nawet tak niebezpieczne, jak rysie, wilki, niedźwiedzie. Pan Szyszko tymczasem zaczyna panowanie, zresztą wbrew podpisanym umowom międzynarodowym, od wyrzynania otuliny Puszczy Białowieskiej. Na protesty posłów europejskich z całej Wspólnoty odpowiada im arogancko adwokat ministra profesor Legutko, że nie są entomologami, co w przekładzie na zrozumiały język oznacza, żeby siedzieli cicho, podtarli się ratyfikowanymi przez Rzeczpospolitą papierami i odczepili od Szyszki, który i tak zrobi, co mu się żywnie spodoba. W ten sposób gotowiśmy stracić jeden z największych skarbów przyrody, unikalny na miarę kontynentu. Ale żywe, jak to żywe – czytać nie umie, więc okólniki ministra mu obce. Ucieka więc na Białoruś, bo co innego ma robić, ale ucieka swoim tempem, przenosi się najwyraźniej zbyt powoli jak na wymagania i chęci szefa z Warszawy. Nie jemu jednak w kaszę dmuchać. Skoro żywe opieszałe