Tydzień w polityce

Wkrótce po opublikowaniu listu otwartego Małgorzaty Rybickiej do prokuratora generalnego Zbigniewa Ziobry, w którym apelowała o wycofanie się z decyzji o ekshumacji szczątków jej męża Arama Rybickiego, w tym samym duchu wypowiedziało się wspólnie ponad 200 osób z grona 17 rodzin ofiar katastrofy smoleńskiej. Ich list otwarty został skierowany do hierarchów Kościołów, do których należeli zmarli, do ludzi władzy i wszystkich ludzi dobrej woli. Reakcję ludzi władzy na ten list już znamy. Pani premier stwierdziła: „jeśli prokuratura podjęła decyzję o konieczności przeprowadzenia ekshumacji ofiar katastrofy smoleńskiej, to ani politycy, ani nikt inny nie może tutaj ingerować (…) takie jest polskie prawo”. Beacie Szydło wtórował wicepremier Jarosław Gowin. W programie Moniki Olejnik „Kropka nad i” deklarował, że szczerze współczuje wszystkim rodzinom ofiar, ale jako ministrowi nie wypada mu komentować działań prokuratury, póki nie zostały one zakończone. Przedstawiciele władzy dają jednoznacznie do zrozumienia, że respektują zasadę dura lex sed lex. Ale oba komentarze za dobrą monetę mógłby wziąć tylko ktoś, kto nie ma najmniejszego pojęcia o faktycznej strukturze władzy w Polsce i wyobraża sobie, że prokuratura kieruje się merytorycznymi przesłankami i jest niezależna w swych decyzjach. Pani premier i pan wicepremier wiedzą przecież doskonale, że gdy prokuratura wojskowa była rzeczywiście niezależna, brakowało jej już niewiele czasu do zamknięcia śledztwa smoleńskiego z konkluzjami pokrywającymi się z ustaleniami komisji Millera. Jednak prokuratorzy, którzy prowadzili to śledztwo, już dawno zostali od niego odsunięci i poddani upokarzającym szykanom przez obecną władzę. Zgodnie z prawem wprowadzonym przez PiS po objęciu rządu prokuratura została zorganizowana na wzór despotycznej monarchii. Panem zawodowego życia i śmierci prokuratorów jest prokurator generalny, będący zarazem ministrem sprawiedliwości i ważnym politykiem obozu rządzącego. Zbigniew Ziobro może zmienić każdą decyzję prokuratorów i wydać im każde polecenie. Jest ważną postacią obecnej władzy, ale nie na tyle, aby nie mógł stracić swego stanowiska i wpływów politycznych jedną decyzją Jarosława Kaczyńskiego. Zapewne liczy, że nadejdzie czas, gdy ten układ sił się zmieni, ale dobrze wie, jakie są realia, w których funkcjonuje. W sprawie śledztwa smoleńskiego robi więc to, czego oczekuje od niego prezes Prawa i Sprawiedliwości. Odpowiedzi Beaty Szydło i Jarosława Gowina na apel rodzin ofiar katastrofy smoleńskiej nie mogą być traktowane inaczej niż jako przejaw skrajnej hipokryzji, wynikającej zapewne z obawy o zachowanie swych stanowisk i łask u politycznego pryncypała. Wiem, czym kierują się Zbigniew Ziobro, Beata Szydło i Jarosław Gowin. Nie wiem natomiast, czym kieruje się Jarosław Kaczyński. Czy jest to osobista natrętna obsesja? Czy cyniczna kalkulacja, że jego obozowi politycznemu opłaca się jak najdłużej grać dramatem smoleńskim i wokół niego polaryzować emocje Polaków? A może jakaś mieszanina tych motywacji? Nieważne. Istotny jest skutek. A jest on dramatyczny w wymiarze narodowym, bo utrwala i pogłębia podział między nami. Jest także dramatyczny w wymiarze indywidualnym i rodzinnym, gdyż przynosi cierpienie bliskim ofiar i nie pozwala goić się ich duchowym ranom. Jaką postawę przyjąć w tej sytuacji? Małgosia Rybicka w wywiadzie udzielonym w minionym tygodniu „Tygodnikowi Powszechnemu” w następujący sposób odpowiedziała na pytanie, co będzie robić, jeśli minister Ziobro się nie wycofa: „W latach naszej działalności opozycyjnej, w czasach PRL-u pisaliśmy wiele listów otwartych przeciw bezprawiu komunistycznych władz, np. protestując przeciw wpisaniu do konstytucji kierowniczej roli PZPR-u czy żądając uwolnienia więźniów politycznych. Uważaliśmy, że naszym moralnym obowiązkiem jest publiczne wyrażenie sprzeciwu, niezależnie od tego, czy władza nas wysłucha. Teraz uważam podobnie”. Małgosia reprezentuje