Politycy PiS mogą czuć się zadowoleni. Mimo łamania na każdym kroku konstytucji, żenujących bądź wręcz kompromitujących wystąpień publicznych, obsadzania Misiewiczami tysięcy stanowisk – sondażowe poparcie nie spada. No cóż, program 500+ działa, bezrobocie jest niskie, a i budżet jakoś się trzyma. Dług publiczny wprawdzie coś za szybko pęcznieje, a przyszłe emerytury maleją, ale kto by się tym przejmował. Żyjemy tu i teraz, a o to, co będzie za 20 lat, niech się koń martwi – ma dużą głowę. Na dodatek TVPiS wszystkie wpadki rządzących wygładzi albo zatuszuje, sukcesy napompuje albo wykreuje, a przeciwników pognębi. Jest to sytuacja dla opozycji bardzo niekomfortowa. Próbuje wotów nieufności wobec poszczególnych polityków PiS, demonstracji sprzeciwu na sali sejmowej, ostro krytykuje pomysły rządzących, a czasem stara się zmobilizować obywateli do protestów ulicznych, choć kryzys w KOD sprawy nie ułatwia.
Odpadła także ostatnia broń opozycji, jaką zawsze był Trybunał Konstytucyjny. Do obecnego TK skarg kierować nie warto, a nawet – ze względu na jego częściowo nielegalny skład – wręcz nie należy. Całość ma charakter wojny pozycyjnej, czasem kawałek terenu zdobędzie PiS, a czasem opozycja, ale przełomu nie ma. Wiele osób, które nie mogą już znieść arogancji i psucia państwa przez PiS, jest tym zniecierpliwionych. Róbcie coś! – wołają do opozycji i narzekają, że „prawdziwych liderów już nie ma”. Sądzą, że istnieje jakiś cudowny pomysł na skuteczne odzyskanie poparcia większości Polaków oraz że potrzebny jest charyzmatyczny lider, bo ci, co są, to tego czegoś nie mają. Niestety, nie wskazują tego pomysłu ani tego lidera. Nazywam to myśleniem magicznym.
Jeśli chcemy znaleźć odpowiedź na pytanie: co robić?