Zdzisław, Zdzich, Zdzisio
Zdzisław Pietrasik we wspomnieniach artystów i dziennikarzy
Bardzo go ceniłam za gust literacki i filmowy. Miał niekonwencjonalny i niepodrabialny sposób oceniania, kierował się rozsądkiem i żelazną logiką. Na zawsze zapamiętałam, jak mi mówił w jakiejś rozmowie, że w sztuce najważniejsza jest opowieść, interesujący sposób patrzenia na rzeczywistość, na temat. Opowieść może być poprowadzona realistycznie albo nie, ale ma po prostu do mnie dotrzeć. Jak będziesz przyjmowała rolę – radził mi na początku mojej kariery – niech ci reżyser jednym zdaniem opowie, co chce zrobić. Po tym zorientujesz się, o czym naprawdę chce zrobić film. Człowiek wspaniały, otwarty, zawsze mogłam zadzwonić z jakąś wątpliwością.
Krystyna Janda, aktorka, reżyserka
***
Odszedł nasz kolega pokoleniowy, z którym łączyła nas miłość i zrozumienie filmu. Pisząc lekko, traktował kino z powagą. Znał doskonale historię kina, przeszedł przez polski repertuar lat 60., przez wszystkie nowe fale. Miał doskonałą pamięć. Uważałem go za wybitnego krytyka. Jego recenzje były wyważone, sprawiedliwe, bez zajadłości i poczucia, że tylko on ma rację. Pisał również bardzo ciekawe artykuły zbiorcze omawiające na szerszym tle różne zjawiska kulturowe. A kiedy robił wywiad, to była nobilitacja. Przyjacielski, nigdy nie plotkował.
Filip Bajon, reżyser filmowy
***
Spędziliśmy ze Zdzisławem piękny tydzień w Sopocie. Na zaproszenie festiwalu Dwa Teatry zasiadaliśmy w jury i tam go najlepiej poznałam. Zamknięci długie godziny w maleńkim pokoiku, oglądając spektakle telewizyjne, gadaliśmy, śmialiśmy się, żartowaliśmy. Okazał się świetnym kompanem. A jednocześnie widać było, że teatr jest dla niego czymś bardzo ważnym.