Stefan Chwin odpowiada Danielowi Passentowi

W felietonie „Chwinie, Chwinie wystaw rogi” (POLITYKA 24) Daniel Passent zachęca mnie, bym pokazał „rogi”, czyli doradził, jak uratować dzisiejszą Polskę przed pisowską falą. Rzecz w tym, że problemem dzisiejszej Polski nie jest żaden PiS. Problemem jest to, że niemal każdą decyzję PiS popiera – jak pokazują sondaże – jakieś 6 mln ludzi, którzy sprawili, że PiS wygrał w wyborach powszechnych. Z pewnością partia ta wygrała także dlatego, że w swoim programie wyborczym nawet jednym słowem nie wspomniała ani o zamiarze ułaskawienia Mariusza Kamińskiego, ani obezwładnienia Trybunału Konstytucyjnego czy skasowania niezależności sędziów. Dzisiaj to już jednak nie ma żadnego znaczenia. Bo wszystkie te posunięcia – budzące najwyższy sprzeciw zwolenników liberalno-demokratycznego państwa prawa – spotykają się z niemal niezmienną aprobatą sześciomilionowej, statystycznej większości czynnego polskiego elektoratu, która może zadecydować o wyniku przyszłych wyborów. W tym sensie rząd PiS nie jest żadną garstką szalonych doktrynerów, którzy narzucają Polsce, co chcą, nie licząc się ze zdaniem kogokolwiek, tylko, niestety, autentyczną reprezentacją 6 mln polskich kobiet i mężczyzn. Jeśli jeszcze dodamy do tego milczenie milczącej większości w obliczu rozmaitych pisowskich wyczynów, będziemy mieć pełny obraz sytuacji. Brzmi to okropnie, ale mamy w obecnej Polsce autentyczną „demokrację ludową”, ze wszystkimi jej zachwycającymi urokami. Jarosław Kaczyński ma 6 mln sobowtórów, którzy w najważniejszych kwestiach myślą dokładnie to samo co on. I to oni rządzą nim, nie on nimi. Kto zatem krzywi się na PiS, chcąc nie chcąc, krzywi się też na większość Polaków biorących udział w wyborach. Bo niestety my, zwolennicy demokratyczno-liberalnego państwa prawa, stanowimy w dzisiejszej Polsce, a raczej w tej części polskiego elektoratu, która czynnie uczestniczy w wyborach, mniejszość. I to jest istota sytuacji, w jakiej się znajdujemy. Stanowimy nie tylko mniejszość polityczną, ale też mniejszość kulturową, co – jak myślę – jest dużo poważniejsze. Bo Polska dzisiejsza rozdwoiła się na – pozwólmy sobie na grube, acz malownicze uproszczenie, w którym kryje się ziarno prawdy – słabnącą cywilizację Wojciecha Młynarskiego i rosnącą w siłę cywilizację Zenka Martyniuka. Ta druga ma w głębokim poważaniu jakieś kanony wartości liberalno-demokratycznych, które są dla nas istotne, uważa, że wola większości jest najwyższym prawem, któremu wszyscy mają bezwzględnie podlegać, obojętne, czy jest paskudna czy nie, trójpodział władzy to jakaś nikomu niepotrzebna, inteligencka fanaberia, a wszelkie mniejszości – od politycznych począwszy na seksualnych skończywszy – to stada „zboczeńców” i „zdrajców”, których należy uciszyć. Szlachetne polemiki z polityką PiS, wyrazy oburzenia, błyskotliwe pamflety na rząd nie mają zatem żadnego znaczenia, choć mogą nam dostarczyć sporo moralnej satysfakcji. Prawdziwym problemem dzisiejszej Polski jest to, jak przemówić do tych 6 mln, żeby one nieco przychylniej spojrzały na oświeceniowy projekt nowoczesnego państwa i społeczeństwa. Te 6 mln nie czyta żadnej POLITYKI, „Tygodnika Powszechnego” i „Gazety Wyborczej”, a nawet „Do Rzeczy” i „Gazety Polskiej”, nie ogląda TVN, Telewizji Republika, a może i telewizji „narodowej”, tylko wie swoje. To znaczy nie lubi gejów, kolorowych, lewaków, Żydów, ateistów, liberałów (tych „wrogów Jezusa”), nie cierpi Niemców, Ruskich, banderowców oraz „islamistów”. Gdyby przeprowadzić w Polsce referendum z ludowym zapytaniem: „Czy jesteś za tym, by osadzać lesby w zamkniętych ośrodkach karno-edukacyjnych o zaostrzonym rygorze?”, obawiam się, że miliony polskich patriotów odpowiedziałyby z najzupełniejszym spokojem: „Czemu nie, jak najbardziej!”, zupełnie nie zdając sobie sprawy, że na podobne pytanie podobną odpowiedź dali już niemieccy patrioci w 1933 r. Wniosek, że sytuacja jest przesądzona na amen, bo taka już jest wiecznie ta sama, endecko-narodowa „dusza polska”, uważam jednak za przedwczesny. War