Marsz Niepodległości z bliska

Nacki – tak mówią na nazistów i nacjonalistów Czesi i Słowacy. To bardzo wygodne określenie. Pozwala bowiem obejść groteskowe odżegnywanie się od nazizmu tych, którzy de facto nazistowskie hasła powielają. „Nie, nie jesteśmy nazistami, bo nazizm to był w Niemczech. Faszystami też nie, bo faszyzm był we Włoszech i miał specyficzne cechy”. W porządku. Nie chcą być nazistami i faszystami – niech nie będą. Powiedzmy więc, że 11 listopada władzę wzięły nacki. Tegoroczny marsz odbywał się pod hasłem „My chcemy Boga”. Rozpoczynająca go msza miała odbyć się w rycie trydenckim, po łacinie, w sposób zatem bliski katolickim konserwatystom, a takimi niewątpliwie są narodowcy, ale w ostatniej chwili okazało się, że z rytu trydenckiego nici. „Informujemy, że o godz. 12.00 w kościele św. Barbary odbędzie się Msza św. w języku polskim. Za zaistniałą sytuację bardzo przepraszamy” – napisali na stronie Marszu Niepodległości narodowcy, i był to chyba pierwszy odnotowany w historii przypadek, w którym narodowcy przepraszają, że jakakolwiek impreza odbędzie się w ich narodowym języku. Wokół kościoła kręcili się faceci w pomarańczowych kamizelkach: straż ochrony marszu. To oni przejęli funkcje quasi-policyjne na terenie Rzeczpospolitej nacków. Wyglądali jak obywatelska milicja. Odbywało się coś w rodzaju odprawy. „Oficerowie” podawali „szeregowym” wytyczne. „Dziś nie ma tylu batonów co wcześniej” – informowano się z radością. Kawałek dalej śmiano się z kolesia, który przyszedł ochraniać marsz nie w glanach, ale w leciutkich półbucikach ze szpicem. W ogródku kościoła stali rekonstruktorzy w rogatywkach, przedwojennych mundurach. Popularne były kożuszki narzucane na mundur zamiast wojskowych płaszczy, spięte grubym pasem. Styl na „Czas honoru” i wyklętych. Powiewały nad nimi wszystkimi dwie flagi: Polski i Watykanu. Obok rozłożyło się stanowisko z książkami. – Polecam „Resortowe togi!” – sprzedawca był na czasie. – Nowy Grzegorz Braun! Były też „Protokoły mędrców Syjonu”, „Żydowskie lobby polityczne w Polsce” wydane przez Bibliotekę Wolności, „Czarna księga masonerii”, „Antypolonizm” Michalkiewicza, a także „Z PRL-u do Polski” Jana Pietrzaka i „Uległość czy niepodległość” Andrzeja Nowaka. Niedaleko stoiska toczono rozmowę na temat Niemiec. Chodziło głównie o to, że tylko Niemcy, ze względu na swoje cechy narodowe, jakimi jest bezwolne posłuszeństwo i brak własnej, indywidualnej oceny rzeczywistości, mogli dać się „tak otumanić, że poszli masą za Hitlerem”. Wyciągano dalsze wnioski: – Oni zawsze idą za lewakami. Teraz też. Nic się nie nauczyli. Nackowie, choć mówią to samo co naziści, nie są nazistami. Zwalczają nazizm, a Hitler – podobnie jak Angela Merkel, chadeczka – to lewacy. Jak wiadomo to lewicowy system gospodarczy w przypadku Hitlera doprowadził do wojennej hekatomby. Ale czy w związku z tym PiS, który również lewicuje gospodarczo, a głosi nacjonalistyczne poglądy, jest lewacki? Nie. No, chyba że z punktu widzenia skrajnej prawicy, dlatego, że „za słabo jedzie z lewakami”. • Kościół był pełny, ale nie zapchany. Ostentacyjny katolicyzm, jak się wydaje, to budząca najwięcej kontrowersji część zestawu tożsamościowego współczesnych polskich nacjonalistów. Patriotyzm, od kiedy jest sprawą nie tylko elitarną, ale i ludową, owszem, chwycił, ale ludowy antyklerykalizm w społeczeństwie zawsze był relatywnie silny, a wykazujący nacjonalistyczne zapędy kapłani wpisują się zwykle w stereotyp księdza fanatycznego i grzmiącego. Bóóóóg, honoooor i oooojczyzna! – krzyczeli jakiś czas później, podczas marszu, nackowie, a grupka, obok której szedłem ja, fukała z niezadowolenia. – O honorze i ojczyźnie to ja mogę krzyczeć – wołał jeden, przysadzisty, niewłochaty. – Ale o Bogu – nie! Na mszy ksiądz z imienia i nazwiska przywitał przywódców polskich skrajnie prawicowych organizacji. Słońce było piękne, przez kolorowe witraże wpadało piękne światło. Czapki z kotwicą PW leżały na ławkach, proporce, zwinięte, oparte były o pulpity. Ksiądz w kazaniu opowiadał o tym, co widzi, gdy myśli o Polsce. Baśniowe momenty chwały, papieskie poczty przybywające do polskich władców prosić o ratunek dla Europy, rycerstwo na modłę anielską. Ksiądz narzekał, że Polacy nie potrafią ze sobą rozmawiać i się wzajemnie obrażają, po czym grzmiał na zdrajców i zaprzańców. Polska w kościele św. Barbary była Bogiem. Była wartością absolutną, i cała logika miała się podporządkować jej, a nie ona logice. Nie ma w tym niczego nowego. W imię takiej absolutyzacji narodowego „chcę” noga w nogę potrafią we wspólnym nacjonalistycznym marszu chodzić neonaziści słowaccy i węgierscy, ignorując fakt, że w świecie przez nich postulowanym natychmiast musieliby rzucić się sobie do gardeł. Albo Marian Kotleba i jego wyznawcy, słowacki faszysta, który w członkostwie Słowacji w UE widzi karygodne podporządkowanie i łamanie narodowego karku, ale czci czasy ks. Tisy, kiedy to Słowacja była posłuszną małpą w niemieckim cyrku. Tak, Rzeczpospolita nacków to Rzeczpospolita bardzo niekonsekwentna, wymykająca się prawom logiki. Bo stawia się ponad logiką. • Na Pankiewicza tłoczyły się gliny w pełnym rynsztunku i białych hełmach, przypominających kaski żołnierzy Lorda Hełma z „Kosmicznych jaj”. Chowali się, żeby ich tylko nacki nie zobaczyli. Żeby nie prowokować. Nacjonaliści tymczasem się zbierali. Narodowy rap, dobiegający z głośników, mieszał się z zapętlonym dżinglem ze stoiska antyaborcyjnego. Brzmiało to jak „Je regrette rien” Edith Piaf zmiksowane z rapowym „Sound of da police” w „Nienawiści” Matthieu Kassovitza i w pewnym perwersyjnym sensie było piękne. Poza tym wyglądało na to, że nacjonaliści wprzęgli się w krajobraz współczesnej stolicy. Współgrali z hulającym po niej radosnym kapitalizmem. Jakiś koleś w zielonym fleku z napisem „śmierć wrogom ojczyzny” popijał w najlepsze kawę ze znanej sieciówki, a restauracje KFC były oblegane. Powstańcze opaski migały na rękach ludzi stojących w kolejce po kurczaki. Absurdalnie w tym wszystkim brzmiały wznoszone i niesione hasła. „Jedną drogą nacjonalizm, uderz, uderz w kapitalizm”, „raz sierpem, raz młotem czerwoną hołotę”, „a na drzewach zamiast liści będą wisieć komuniści”, „idzie na was, idzie na was ONR”, „cała Polska śpiewa z nami, wypierdalać z uchodźcami”, „nacjonalizm naszą drogą”. Hasła typu: „Czysta krew, trzeźwy umysł”, „Europa albo będzie biała, albo bezludna”. Karol Gac, dziennikarz portalu „Do Rzeczy”, na Twitterze określający się jako „Polak, katolik, kibic”, bardzo i przeuroczo dziwił się, że na marszu niesiono hasła „Biała siła”, „Ku Klux Klan”, „Sieg heil”. „Dziwne hasła nacjonalistów” – pisał, szczerze chyba. Później przez kilkadziesiąt wpisów, na których prawie skraplały się pot, krew i łzy, Gac tłumaczył się grillującym go współprawicowcom, że hasła tego typu skandowane były przez „margines marginesów”. Ale nie był to margines, i Gac to chyba wie. Środkiem marszu szli np. neonazistowscy kotlebowcy z LSNS (przedstawieni ze sceny jako „nasi bracia ze Słowacji”), szli kolesie z XPortalu, wspierającego nie tylko polski skrajny nacjonalizm, ale i wielkoruski szowinizm. Ale już sama wszechobecność ONR powinna wprawić redaktora Gaca w refleksję nad „dziwnymi hasłami”. Bo „dziwne hasła” to był zdecydowany mainstream, który na margines marginesów zepchnął „patriotów z dziećmi”. • Bo tak, byli i „zwykli Polacy – patrioci”. No byli. I nie zmienia tego fakt, że niektóre rodziny z dziećmi spieprzały z marszu, aż się kurzyło, od wywrzaskiwanych pełnym, zachrypniętym gardłem bluzgów, hejtu i wybuchów. Byli i szli, najpierw w swądzie głęboko smażonych kurczaków z KFC, później – siarki z rac i petard. Ale szli. Na przykład śniadoskóry człowiek na wózku, z przypiętymi do kurtki emblematami żołnierzy wyklętych, za którego plecami ryczano „wypierdalać z uchodźcami”. Ale fakt, nikt mu w oczy złego słowa nie powiedział. Nie widziałem też, żeby wyzywano i szarpano, czy w ogóle zwracano uwagę na kilkoro innych ludzi o arabskiej czy azjatyckiej urodzie, którzy wmieszali się w tłum. Rzeczpospolita nacków dziś była wyrozumiała i wielkoduszna. Na co dzień inaczej to wygląda. Tu nie było incydentów. No, poza kilkoma. A to aktywistkę Obywateli RP patrioci uderzyli w głowę, a to kobietę, która na mszy nacjonalistów rozwinęła transparent mówiący, że rasizm to grzech, szarpano, wywleczono przemocą z kościoła i wyrzucono za drzwi. Aleje zamienione zostały w rynnę. Policja broniła wlotów w głąb Śródmieścia Południowego od Muzeum po Kruczą. W poprzek ulic stały blaszane zapory, a za nimi ciężkozbrojni gliniarze. Ob