Polityka i obyczaje

Co widzi elita? Prof. Michał Kleiber, były prezes PAN, w rozmowie z „Rzeczpospolitą”: „Pani premier powinna według mnie dalej pełnić swoją funkcję. W politycznie turbulentnych czasach pani premier wprowadza element spokoju i kultury, choć przypisywana jej niepełna decyzyjność jest zapewne utrudnieniem w realizacji spójnej polityki”. Spokój i kultura. Andrzej Olechowski, który kiedyś zakładał Platformę Obywatelską, inaczej postrzega panią premier („Wprost”): „u pani Beaty Szydło widzę mocną niechęć do ludzi takich jak ja. Jej przemówienia szczują jednych na drugich. Przykładowo powiedziała kiedyś o demonstracji KOD: oni po to protestują, żebyście wy nie dostali 500 plus na dzieci. (…) Dla mnie jej wystąpienia polityczne to jest mowa nienawiści”. O czym marzy prof. Zdzisław Krasnodębski, też elita, dowiadujemy się z „Gazety Polskiej”: „Marzy mi się promieniowanie polskiej wolności, jakie miało miejsce w latach 70. i 80., gdy oddziaływaliśmy na świat swoim antykomunizmem. Nasze hasła »Bóg, Honor, Ojczyzna« wciąż mają szansę, aby pokazać Europie lepszą drogę niż agresywny liberalizm. Musimy jednak włożyć w to wiele pracy”. Prof. Andrzej Mencwel wyjaśnia, o jaką pracę naprawdę chodzi („Tygodnik Powszechny”): „Potrzebujemy, jak każde rozwinięte (…) społeczeństwo silniejszych więzi stowarzyszeniowych. Bo inaczej ulegniemy rozproszeniu, atomizacji, a nawet anomii. Jeżeli chcemy istnieć jako rzeczywisty, a nie frazeologiczny podmiot narodowy, to musi być on wypełniony wieloma ziarnami różnego rodzaju solidarności, od gromadzkiej, przez dzielnicowe, miejskie, regionalne, klasowe, zawodowe i obywatelskie. Inaczej ten podmiot będzie pusty. A kiedy staje się pusty, łatwo pada ofiarą demagogów”. Jest i elita na prawo od PiS – to tzw. wolnościowcy, których organem jest „Najwyższy Czas!”. Tomasz Sommer pisze z neologizmami: „ideologia PiS to fideosocjalizm, który jest oczywiście lepszy od ateosocjalizmu, ale mimo wszystko pozostaje socjalizmem właśnie. A zasada socjalizmu jest prosta i sprawdzona: jak ktoś coś ma, to trzeba mu to zabrać i za sowitą opłatą oddać komuś, kto to przeje, a najczęściej po prostu zmarnuje”. Ksiądz Rober Skrzypczak prezentuje w „Gościu Niedzielnym” elitarny język dogmatyki: „Metodologią Boga na tym świecie jest miłosierdzie, i to okazywane w szerokiej gamie zastosowań. (…) Bóg nie tylko uzdrawia, ale i dba o naszą prewencję. Bo w dzień sądu otwarta zostanie księga ludzkich czynów i wszyscy będą przechodzić przed Bogiem jak stado owiec. Wtedy okaże się, kto zazna pokoju, a kto męki; kto będzie poniżony, a kto wywyższony”. Czyli miłosierdzie, poprzez prewencję, doprowadzi część stada do poniżenia. W „Sieciach Prawdy” Michał Karnowski przestrzega: „Wszystko wskazuje, że ta władza może być na dłużej niż jedną kadencję. Ale nie musi. Zasoby opozycji, medialne, biznesowe i te płynące z zewnątrz, wciąż są ogromne. Dziś opozycja jest słaba i skompromitowana, ale zachowała zdolność przeformułowania swojej obecności na scenie politycznej. Wszyscy ceniący dobro Polski uczestnicy życia politycznego powinni (…) szanować dobrą zmianę i siebie nawzajem. A przede wszystkim – wyborców. Jeśli ta szansa zostanie zmarnowana, drugiej nie będzie – może i przez dekady”. Czuj, czuj, czuwaj! Andrzej Miszk – „katolik, lustrator, KOD-owiec”, jak go przedstawia „Rzeczpospolita”, potrafi wszystko połączyć: „Widomym znakiem tego kryzysu [Kościoła w Polsce] jest choćby polityzacja w duchu PiS większości kleru katolickiego i zupełnie antyewangeliczny sprzeciw większości polskich katolików wobec pomocy uchodźcom. Pomimo mojej krytyki nie przestaję się modlić, korzystać z sakramentów i wierzyć, że Kościół, mimo wszystkich swoich słabości, prowadzi do świętości i do zbawienia”. W „Przeglądzie” Roman Kurkiewicz podsumowuje: „krok po