Demokracja ma twarz studenta. Boimy się go, jak dyktator swego ludu.
Wszystko kiedyś ulega erozji i upada, nawet jeśli w agonii rzuca się w reformy. Wielka reforma to nic innego jak kryzys, a kryzys w naszych czasach to nie nowa nadzieja, lecz właśnie agonalne drgawki. Taką to bowiem mamy epokę – wielki czerwony zmierzch, poza którym noc i jutrzenka zupełnie nieznanego, może już nie-ludzkiego świata. Wszystko, co stałe, rozpływa się w powietrzu, powiadają Marks z Engelsem. Dopiero dziś mogliby sobie zobaczyć, jak szybko się czasem rozpływa.
Jedną z najbardziej zaskakujących klęsk schyłkowej nowoczesności jest upadek uniwersytetu.
Polityka
7.2018
(3148) z dnia 13.02.2018;
Felietony;
s. 96
