Niby luty, a już Marzec. Pełen „parchów”, biletów w jedną stronę i zdrajców. Pełen pogróżek kierowanych na forum (na przykład w publicznej telewizji w czasie programu informacyjnego) lub w prywatnych wiadomościach. Na zdjęciu z 1968 r. „spontaniczny” tłum trzyma tabliczkę z hasłem „literaci do piór, studenci do nauki”. Ten prosty i logiczny podział obowiązków trafia w nasze racjonalne serca – biegniemy więc do naszych biurek i piszemy komunikat dla świata: szambo wylało. To, co siedziało do tej pory przykryte dywanikiem z wyhaftowanymi hasełkami o tolerancji i pokoju na świecie, nagle odbiło się od dna i ze zdwojoną mocą wystrzeliło nam prosto w gardła. My się tym wszystkim zaczynamy dusić, nie możemy złapać oddechu. I znowu zaczęły tańcować najgorsze wizje, których nie widać było przynajmniej od czasów „Sąsiadów” Jana Tomasza Grossa. Mośki, złote pociągi, kamienice i przedsiębiorstwa Holocaustu. Ale najgorszy gnój ksenofobii i antysemityzmu był z nami cały czas: przykucnął sobie tylko w kąciku i filował, czy już można. Wydobyty z meandrów internetowych stron w stylu „lista Żydów – sensacja, fakty autentyczne” wpełzł do oficjalnych dyskusji i uczonych dywagacji. Wsiąkł również do ogólnie wygłaszanych mądrości, że przecież Oni to zawsze pazerni, chciwi, cwani. A my ofiary, ciągle tylko te polskie obozy i odwoływania w Parlamencie Europejskim za słowa prawdy i brak politycznej poprawności. Oni versus my – pisałyśmy o tym ostatnio. Podział jasny i stary jak świat: my dobrzy, reszta won. Nie dziwmy się jednak, że to aż tak wylało i na taką skalę. W końcu Marsz Niepodległości ma na swoich sztandarach czystość rasową, a w marszu uczestniczą politycy. W końcu ONR nadal działa sobie legalnie i żadne ukryte kamery rejestrujące leśne hailowanie mu nie zaszkodzą. Pytamy więc: serio mamy opuścić Polskę dla Polaków? Stanąć po którejś ze stron – wsiąść do pociągu na Dworcu Gdańskim albo machać chusteczką na peronie? To już ten czas, kiedy należy wybierać? A może wymierać? Nie zamierzamy opuszczać naszego kraju. I kiedy ktoś nazywa „parchem” naszych przyjaciół Żydów, to i my czujemy się parchami. Będziemy nimi, dopóki nie skończą się te straszne szczucia. Dopóki społeczeństwo nie weźmie na klatę swojej przeszłości i odczepi się wreszcie od majstrowania przy historii, bo jej nie da się zmienić. Nie da się odwołać i udać, że pewne rzeczy się nie stały. Było, co było, żaden Instytut NiePamięci Narodowej tego nie zamaże. Julian Tuwim pisał: „Jestem Polakiem, bo tak mi się podoba. To moja ściśle prywatna sprawa, z której nikomu nie mam zamiaru zdawać relacji, ani wyjaśniać jej, tłumaczyć, uzasadniać”. Kiedy niedawno w studiu telewizyjnym Adam Sandauer musiał tłumaczyć się z tego, że nie zna hebrajskiego i nie jest obrzezany, to jakby zdawał publiczny test na bycie nie-Żydem. Jakie to było upokarzające widowisko, dla nas wszystkich. Podobno niedługo mają być wprowadzone komisje rozstrzygające, kto jest artystą. Czekamy więc, że i my tłumaczyć się mamy z tego, kim jesteśmy, a kim nie jesteśmy i, broń Boże, nigdy nie będziemy. Że piszemy po polsku, że po polsku myślimy. Że skoro pisarki, to tylko do piór i nigdy do nie swoich spraw, na przykład polityki. Cała ta sytuacja tłumaczenia się z tego, kim się jest i po co, przypomina działalność komitetów do spraw czystości: rasy, zawodu i narodowości. Jeszcze chwila, a na spotkanie autorskie czy premierę filmu wpadać będą bojówki dostarczane autokarami. Zresztą, przydarzyło się to już na kilku spotkaniach Sylwii. Banda łysych chłopców postanowiła „podyskutować” o gender. Jeśli jest przyzwolenie na agresję słowną, na jawny antysemityzm, to ataki agresji fizycznej są kwestią czasu. Tak to wygląda: najpierw przebąkiwanie, potem coraz głośniejsze nawoływania, wreszcie wrzask i pa