Ludzie chcą nas uciszać. Na małą i dużą skalę. Kiedy byłyśmy dziećmi, przykazywano nam, żeby „się nie drzeć”. Podrosłyśmy, ale wciąż nas uciszano. W szkole nie mogłyśmy źle mówić o rządzących, w kościele nie miałyśmy prawa o nic zapytać, bo wszędzie czaiły się dogmaty wiary. Chciałyśmy wiedzieć, czemu na przykład nie ma kobiet księży, a traktowano nas jak wścibskie podżegaczki. Nie prowokuj księdza tymi pytaniami, dziecko. Uwierz – to ci musi wystarczyć. Byłyśmy dziewczynkami rozbudzonymi intelektualnie i naprawdę nas interesowało, czemu pierwsza kobieta została księdzem w Kościele anglikańskim w Stanach dopiero w 1944 r., a w Anglii pół wieku później. I dlaczego do tej pory nie ma kobiety-księdza w Kościele katolickim. No, dlaczego?
Psst, nie wolno pytać. Uciszał nas również krąg najbliższych. Kiedy miałyśmy pierwszych poważnych chłopaków i chciałyśmy z nimi być na kocią łapę („kochamy się, to wystarczy”), wynurzały się legiony cioć, babć i szwagierek już zamężnych, które nie dopuszczały nas do głosu. Ani nas, ani naszych chłopaków. Mówić można było o ślubie, a nie o jego braku. O potomstwie, a nie o czasie na namysł. O obiadkach u szwagierki z gromadką dzieci, a nie o czasie na czytanie, pisanie, dokształcanie się, sport. Czemu naszym spełnieniem ma być ognisko domowe, a nie doktorat? Pssst, nie wolno pytać.
Ucisza nas system i instytucje organizujące życie społeczne – szkoła, Kościół. Uciszają ludzie, którzy przysięgliby, że robią to w dobrej sprawie. Grażyna ma znajomą, która oburza się na zamordyzm pokazany w „Opowieściach podręcznej”. Ale to ona wychowała córkę, kupując jej patelnie, a synowi koparki, uczyła dziewczynkę muzykować i gotować, a chłopca majsterkować i rozwiązywać równania z milionem niewiadomych.