Piotr Lisiewicz prowadzi w „Gazecie Polskiej” rubrykę, która wydaje mu się zapewne informacyjno-satyryczną, jest zaś w istocie przykładem, jak nisko można upaść w zacietrzewieniu i nienawiści. Oto notka komentująca fakt, iż Tomasz Piątek dostał w Lipsku nagrodę za swoją książkę o Antonim Macierewiczu: „Uniwersytet w Lipsku ma wspaniałe humanistyczne tradycje, wszak karierę na nim zaczynał niezwykle zdolny lekarz, doktor medycyny i antropologii sam Josef Mengele. Dziś z lipskim uniwersytetem współpracuje fundacja, która przyznała nagrodę Tomaszowi Piątkowi – za książkę na temat Antoniego Macierewicza. Za błyskotliwą jak niemieckie poczucie humoru aluzję do judaszowych 30 srebrników uznać należy fakt, że nagroda wyniosła 30 tys. euro. Rzecz jasna zarówno książka Piątka, jak i bełkotliwe uzasadnienie przyznania nagrody przez Szkopów są niezwykle prawdziwe i udowodnione. Jak atak Polaków na niemiecką radiostację w Gliwicach”.
Spróbujmy, acz nie jest to proste, dokonać analizy tego obłędnego dekoktu. Dowiadujemy się, że Niemcy, zwani również, jak na prawdziwego Polaka przystało, Szkopami (podobnie jak Żydzi – parchami, Czesi – Pepikami czy Rosjanie – kacapami) nie mają nazbyt lotnego poczucia humoru. Stać ich tylko na to, by jak w 1939 r. w Gliwicach dokonać prowokacji (nader to wymyślna paralela), wręczając Piątkowi euro w trefnej ilości. Jak Judasz wydał faryzeuszom Jezusa, tak Piątek – Macierewicza. Nie jest to też precyzyjna analogia, bo Jezusa ukrzyżowano, a Macierewicz żyje, jeździ bezprawnie rządowymi limuzynami i tropi nadal zamachowców na podniebne samoloty, ale niech będzie. Kto by wątpił w wielkość Macierewicza, jest zdrajcą i narodowym wyrzutkiem.
Tyle że Piątek jest podług Lisiewicza nie tylko Judaszem, ale i zbrodniczym kolaborantem.