Polityka i obyczaje

Ambasador USA w Polsce Georgette Mosbacher zwróciła się do posłów z zadziwiająco szczerymi słowami, nie owijając w (dyplomatyczną) bawełnę (cytujemy za „Polska. The Times”): „Jesteśmy przyzwyczajeni w USA, że prasa jest brutalna, (...) ale nie ingerujemy. Nie cierpimy tego, ale nie ingerujemy. Dlatego jeśli chodzi o wolność prasy, to z niczym państwu nie pomogę. Kongres nie będzie tolerował takich rzeczy. Będę mówiła prawdę i taka jest prawda. Jakakolwiek ustawa… Mogę zrobić naprawdę dużo, ale w przypadku wolności prasy proszę do mnie nie dzwonić”. Jeszcze z frontu dyplomatycznego. W „Przeglądzie” Attaché pisze: „W MSZ mamy twardą wojnę różnych pisowskich frakcji, a biorą w niej udział także ambasadorzy. Każdy jest żołnierzem jakiegoś ważnego notabla, co powoduje, że najmniej do powiedzenia w MSZ ma premier Morawiecki. (…) Symptomatyczne było to powołanie Andrzeja Papierza na stanowisko dyrektora generalnego MSZ. (…) Czaputowicz był tej nominacji przeciwny, mówił, że ręki do niej nie przyłoży. (...) W tym układzie minister Czaputowicz jest jak miły pan, któremu pozwolono jeździć po Europie i tłumaczyć politykę PiS. Odgrywa więc rolę takiego lepszego rzecznika prasowego. Politykę, kogo wysłać, kogo odwołać, prowadzi Papierz. Morawiecki zaś może się przyglądać”. Piotra Zaremba martwi się o obóz władzy, który „znalazł się na groźnym zakręcie” („Polska. The Times”): „Nie da się już przeprowadzić niczego rewolucyjnego. Rewolucja, łamanie lub przejmowanie instytucji, zostało skompromitowane na długo. Także pomysły kolejnej hojności wobec wyborców muszą być limitowane. (...) Za to opowieść o zachłannym obozie władzy staje się coraz bardziej przekonująca, i nie pomoże powtarzanie: »Wy jeszcze większe paskudy« – pod adresem Platformy i PSL. Nawet podkupienie pojedynczego radnego w sejmiku śląskim nie wyglądałoby tak strasznie, gdyby nie całe tło. A co najważniejsze, ten opis zachłannego PiS staje się bardziej sugestywny, gdy nic go nie równoważy”. O przyszłość PiS martwi się także Rafał Ziemkiewicz w „Do Rzeczy”: „Wyborcy nieprędko odwracają się od władzy – nie wystarczy, jeśli ich zawiedzie, muszą jeszcze zobaczyć atrakcyjną alternatywę. Jednego politykom nie wybaczają w żadnym wypadku: nieskuteczności. PiS zaś jawi się im jako coraz bardziej nieskuteczny. Jeśli spartolił popisowo absolutnie priorytetową reformę sądów, jeśli nie umie nawet dopilnować swoich ludzi, by nie korumpowali się jak poprzednicy, to po co on komu?”. Roberta Biedronia recenzuje w „Newsweeku” Zbigniew Hołdys: „Biedroń nie jedzie na konkrecie, jedzie na popularności, jak Michał Wiśniewski przed laty, który ludziom się podobał do czasu, aż się wyświetlił dokładniej. Gromadzi wokół siebie ludzi pełnych nadziei. Pyta, czego by chcieli, a oni mu odpowiadają. Wspaniale. Tyle że powinno być odwrotnie – on sam powinien mówić konkretami, co zrobi. Szasta niepokojącą nonszalancją i pewnością siebie. Trochę jak zbawca narodu”. Mimochodem przemycone ciekawe informacje w „Sieciach”: „Sprawę KNF próbowano też rozgrywać wewnątrz Zjednoczonej Prawicy. Zdaniem niektórych zaczynało już pachnieć AWS. Prezes Kaczyński zorganizował więc tzw. konfrontacje, na których najważniejsi zawodnicy przedstawili swoje racje, a raczej wzajemne pretensje. Surowo nakazano zawieszenie broni, ale nie tylko. Strony mają także zaprzestać opłacania wrażych mediów, które na tym wszystkim naprawdę dobrze zarabiają”. Świetnie brzmi to „surowo nakazano”, ale rangę notki obniża nietrafiona puenta innej notki: „Kaczyński słusznie wziął głęboki oddech i poza Chrzanowskim nie oddał ani guzika. Po paru dniach sprawa prawie zdechła”. Prawie. Włodzimierz Czarzasty mówi w „Magazynie Świątecznym” o programie SLD. Streszczamy: „W naszym programie jest czarno na białym: wprowadzenie aborcji na żądanie kobiety do 12. tygodnia. (...) Zawsze byłem za związkami partnerskimi – zarówno homo-, jak i heteroseksualnymi. (...) Ja nie b