Co zamierza Joachim Brudziński

Ze 130 nazwisk kandydatów PiS na europosłów najwięcej waży jedno – ministra spraw wewnętrznych i de facto pierwszego wiceprezesa partii Joachima Brudzińskiego. O jego brukselskich ambicjach było cicho aż do ogłoszenia uchwały komitetu politycznego w sprawie obsady jedynek i dwójek na listach wyborczych. Okręg 13 (z siedzibą w Gorzowie Wielkopolskim, ale poza województwem lubuskim obejmujący także zachodniopomorskie): 1. Joachim Brudziński, 2. Czesław Hoc. To była gruba niespodzianka. Od miesięcy pisało się o tym, że do Brukseli chce się przenieść Beata Szydło, podobne aspiracje zgłaszał Patryk Jaki, w kuluarach fruwały nazwiska Anny Zalewskiej, Beaty Mazurek czy Beaty Kempy. W sprawie Brudzińskiego nie było ani jednego przecieku, co skądinąd pokazuje, jak szczelna potrafi być Nowogrodzka. Brudziński zaskakuje Nie wiedzieli o tym nawet niektórzy politycy z otoczenia Jarosława Kaczyńskiego. – Kilka tygodni przed uchwałą komitetu politycznego do Kaczyńskiego przyszedł minister cyfryzacji Marek Zagórski i poprosił o jedynkę w okręgu nr 13. Prezes dał mu do zrozumienia, że to możliwe – opowiada nasz rozmówca. Zagórski wywodzi się z Pomorza Zachodniego, za to jest nowicjuszem w PiS. Kadencję zaczynał w Porozumieniu Jarosława Gowina, do PiS przeszedł dopiero w zeszłym roku – partyjny transfer był warunkiem objęcia stanowiska ministra. – Gdy w regionie zaczęło się mówić o jedynce dla Zagórskiego, działacze wpadli w popłoch. Inna opcja, która wchodziła w grę, czyli przygarnięcie europosła Zdzisława Krasnodębskiego, który stracił jedynkę w Warszawie, też budziła przerażenie. To byłaby gwarancja słabego wyniku w eurowyborach – mówi polityk PiS. Okręg 13 jest dla PiS bardzo trudnym terenem. W wyborach 2014 r. PiS miał tu drugi najsłabszy wynik w kraju (25,6 proc.), gorzej poszło mu tylko w Wielkopolsce. Jedyny mandat europosła zdobył Marek Gróbarczyk, dziś minister gospodarki morskiej. Start Brudzińskiego oraz minister rodziny Elżbiety Rafalskiej (będzie trójką, podobnie zresztą jak przed pięcioma laty, ale tym razem już jako jedna z twarzy programu 500+) ma wydatnie poprawić wynik ugrupowania w regionie. Dodatkowego mandatu w tym okręgu z tego nie będzie, ale głosy zdobyte przez Brudzińskiego będą pracowały także na rzecz kandydatów w innych regionach. Chęć wzmocnienia listy nie była oczywiście jedynym powodem decyzji Brudzińskiego. Z rozmów z politykami PiS wynika, że na posiedzeniu komitetu politycznego (którego rola sprowadzała się zresztą jedynie do przyklepania ustaleń na linii Kaczyński–Brudziński) minister tłumaczył swą decyzję względami osobistymi. Pytamy Brudzińskiego, dlaczego kandyduje do Parlamentu Europejskiego. – Bruksela to dla mnie dzisiaj nie emerytura, to szansa. Odkryłem to, gdy zostałem szefem resortu i zorientowałem się, o ile skuteczniej i sprawniej poruszają się w walce o narodowe interesy ministrowie z brukselskim doświadczeniem i obyciem. Dziś walka o polskie interesy rozgrywa się w Brukseli w takim samym stopniu jak w polityce krajowej. A powody osobiste? No cóż, po zaczepce Młodych Demokratów w Szczecinie co do mojego totalnego „matołectwa” i braku znajomości języka angielskiego, postanowiłem z jeszcze większym zaangażowaniem „polish my English”. Tak abym mógł po pięciu latach swobodnie w Londynie zamówić sobie fish and chips… with mustard” – tłumaczy Brudziński, ewidentnie miłośnik musztardy, która co pewien czas wraca w jego tweetach. Minister jasno zadeklarował też, że jeśli zdobędzie mandat, to nie odda go, by po paru miesiącach wrócić na kampanię parlamentarną. Takie pogłoski pojawiły się krótko po ogłoszeniu list; część polityków PiS po prostu nie chciała uwierzyć, że człowiek numer dwa w partii znika z polityki krajowej. Gdy się jednak nad tym zastanowić, decyzja Brudzińskiego staje się jakoś wytłumaczalna, a nawet logicznie uzupełnia ciekawą przemianę tego polityka. Czas dojrzewania Brudziński ma łatkę brutala, na którą zresztą solidnie przez lata zapracował. Wciąż pozostaje przy tym politykiem stosunkowo nieznanym – w sondażu zaufania CBOS nie kojarzy go niemal 40 proc. badanych (zaufanie deklaruje 23 proc., nieufność – 21 proc.). Na Twitterze często wchodzi w utarczki słowne, nigdy nie stronił też od języka przynależnego raczej politycznym harcownikom niż aktorom pierwszego planu. „To, że lewackie kundle szczekają, to niech szczekają” – mówił w Trójce w 2013 r., gdy część mediów krytykowała decyzję konklawe o wyborze papieża Franciszka. Donald Tusk – jego zdaniem – „zostawił ciało prezydenta w błocie, w ruskiej trumnie”, a Lecha Wałęsę porównywał do „stójkowego spod budki z piwem”. Na partyjnych marszach paradował z megafonem, zagrzewając do wznoszenia haseł. W grudniu 2015 r. na wiecu PiS stworzył ciekawy duet z Kaczyńskim. Gdy prezes zaintonował: „Cała Polska z was się śmieje”, Brudziński odkrzyknął: „Komuniści i złodzieje”. Przez wiele lat był człowiekiem partii. Załapał się jeszcze do Porozumienia Centrum, ale w pierwszej partii braci Kaczyńskich nie odegrał znaczącej roli, nie znał nawet osobiście lidera. Jego kariera przyspieszyła, gdy powstał PiS. W 2005 r. po raz pierwszy wszedł do Sejmu, a rok później objął jedno z ważniejszych stanowisk w partii – został przewodniczącym zarządu głównego PiS, szefem struktur. Kaczyńskiemu poleciła go Barbara Skrzypek (słynna pani Basia), gdy propozycję odrzucił pierwszy kandydat Przemysław Gosiewski. Funkcję stracił po przegranych przez PiS wyborach w 2007 r., ale jego następca Jarosław Zieliński wykazał taki antytalent organizacyjny, że Kaczyński już w 2009 r. na powrót oddał władzę Brudzińskiemu. Przez lata podczas niezliczonych objazdów po kraju Brudziński poznał PiS jak nikt, poza może samym prezesem. Wiedział wszystko o każdym konflikcie w regionie, miał – znów obok Kaczyńskiego – decydujący głos, gdy przychodziło do nominacji szefów okręgów. Zyskał sobie w ten sposób wielu ważnych przyjaciół i równie wielu odrobinę mniej ważnych wrogów (tych, którzy rywalizację w okręgach przegrali). Po zwycięstwie PiS w 2015 r. nie wszedł do rządu Beaty Szydło. Jego żona w rozmowie z „Wprost” mówiła, że była to wspólna decyzja Brudzińskiego i Kaczyńskiego (pokazuje to zresztą, ile miała do powiedzenia nowa premier w sprawie składu własnego gabinetu). Brudziński pozostał szefem struktur PiS, ale dostał też stanowisko wicemarszałka Sejmu. Z czasem jednak Brudziński zaczął jakby dojrzewać. Sprzyjało mu zresztą tło, na jakim występował – marszałek Marek Kuchciński czy wicemarszałek Ryszard Terlecki zaprowadzili antyopozycyjne standardy, jakich polski parlament dotąd nie znał. – Joachim Brudziński odróżniał się na tle innych liderów PiS w Sejmie. Nie było w nim jadu przeciw wszystkiemu, co niepisowskie. Uważam, że stoi za tym jego zamiłowanie do porządku – jeśli w parlamencie ma być Ordnung, to musi obowiązywać wszystkich, także ludzi z własnego zaplecza – mówi Ludwik Dorn, były marszałek Sejmu i były wiceprezes PiS. Brudziński potrafił np. karcić i przywoływać do porządku posłów PiS, jak Dominika Tarczyńskiego (dziś to już koledzy z list do Parlamentu Europejskiego, choć w różnych okręgach). Ale, co już oczywiste, prowadzący obrady Brudziński nie zareagował, gdy w lipcu 2017 r. Kaczyński „bez żadnego trybu” zajął mównicę i oskarżył polityków Platformy, że zamordowali jego brata. Po dymisji Szydło – której Brudziński nie był wielkim fanem – fotel premiera zajął Morawiecki, który po miesiącu zrobił sporą korektę w składzie rządu. Dotychczasowy wicemarszałek dostał jedno z najpotężniejszych ministerstw – resort spraw wewnętrznych i administracji, kierowany dotąd przez innego wiceprezesa PiS Mariusza Błaszczaka. Jako minister Brudziński zrobił kolejnych kilka kroków na krętej drodze od wiecowego zapiewajły do jednego z liderów państwa. Dorn, minister spraw wewnętrznych w I rządzie PiS: – Rewolucji w ministerstwie nie wprowadził, za policję wciąż odpowiada wiceminister Jarosław Zieliński. Coś się jednak zmieniło. Joachim Brudziński zwinął parasol ochronny, jaki nad skrajną prawicą rozpostarł Mariusz Błaszczak. Błaszczak sam nie jest narodowcem, jest natomiast wewnętrznie spanikowany i niezdolny do autonomii; lepiej czuje się jako wykonawca poleceń. Brudziński jest bardziej pewny siebie i robi to, co uważa za stosowne. Dorn miał na myśli m.in. ochronę lubelskiego Marszu Równości przez policję. Gdy legalny pochód zaatakowali narodowcy i kibole, interweniowała policja. Działacze LGBT dziękowali funkcjonariuszom za wzorową postawę, a Brudzińskiego zaatakowała skrajna prawica, w tym felietonista bliskiej PiS „Gazety Polskiej” Piotr Wielgucki. Brudziński zebrał pochwały z nieoczekiwanej zupełnie strony po zamachu na Pawła Adamowicza. Za profesjonalne działanie – m.in. sprawne zatrzymania osób, które groziły politykom PO – chwalił go np. Władysław Frasyniuk. W debacie sejmowej po śmierci prezydenta Gdańska Brudziński „oddał się do dyspozycji premiera” – gest teoretycznie bez znaczenia, ale jednak nieoczekiwany i odmienny od standardów, do jakich przyzwyczaił PiS. I jeszcze drobiazg z dziedziny stylu. Gdy CBA zatrzymała