Najgorętszym tematem pierwszego pełnego tygodnia zdalnego nauczania stały się programy „Szkoła z TVP” – reklamowane przez MEN jako „wartościowe, merytoryczne materiały, które mogą być istotnym narzędziem w pracy nauczycieli i wsparciem dla uczniów w samodzielnej nauce w domu”. Już po pierwszych emisjach okazało się, że wiele z owych materiałów zdumiewa: i z powodu błędów merytorycznych (średnica pomylona z obwodem, trzustka ze śledzioną), i z powodu formy radykalnie odstającej od XXI-w. standardów. Niezasłużenie jednak reakcje na „Szkołę TVP” sprowadziły się głównie do wyśmiewania prowadzących programy nauczycielek.
W rzeczywistości owe siermiężne produkcje kompromitują tak TVP, jak i resort edukacji, który poprzez emisję „Szkoły” najwyraźniej próbuje ratować się przed zarzutem pogłębiania nierówności społecznych. Zdalna edukacja od końca marca stała się obowiązkowa, ale dostęp do niej jest w przypadku części uczniów bardzo utrudniony. Potwierdzają to raporty przygotowywane przez niezależne od siebie grupy badaczy. Jak np. policzyli eksperci z Centrum Analiz Ekonomicznych na podstawie danych GUS, poważny problem z uczestnictwem w zdalnej nauce ze względów technicznych może mieć ponad 1,6 mln uczniów (od 1 kwietnia MEN oferuje samorządom pieniądze na sprzęt: od 35 tys. zł do 100 tys. zł na gminę lub powiat).
Porównywalną kompromitacją okazały się zdalne próbne egzaminy ósmoklasistów oraz matury. MEN wraz z Centralną Komisją Egzaminacyjną zaproponowały ich przeprowadzenie chętnym szkołom – uzasadniając to troską o dyrektorów, na których spadły dodatkowe obowiązki związane z nowym trybem kształcenia. Tyle tylko, że próbne egzaminy i matury w większości szkół przeprowadzono już kilka tygodni wcześniej.