Obecna sytuacja sprzyja oklapnięciu i powściągliwemu entuzjazmowi związanemu z podbijaniem świata. Nie wiadomo przecież, gdzie i czy w ogóle zakładać maseczki. Niepewna sytuacja w pracy też nie zachęca do szastania forsą na hotele czy atrakcje typu wata cukrowa z gofrem.
A gdyby tak rzucić wszystko i wyjechać nigdzie? Mieć plany na pozostanie między kuchnią a sypialnią. Zrobić sobie all inclusive na przecenie w warzywniaku. Założyć bikini i pobyczyć się na balkonie. Na wycieczkę wyjechać do sąsiedniej dzielnicy albo wsi. W ogóle nie używać plecaka czy walizki, za to wszystko nosić w kieszeni. Zamiast na muzeum, wydać pieniądze na wibrator. Nigdzie się nie spóźnić, bo nie mieć nic w kalendarzu. Być bladą, poczochraną i rozmemłaną. Dziwić się, że drzewo za oknem ma sto kolorów liści. Patrzeć na słońce, aż wypali oczy. Dużo spać i migać się od roboty. Na pytanie: „a co sądzisz na temat ostatniej wypowiedzi tego i owego”, unieść brwi w pogardzie i cmoknąć ze zniecierpliwieniem. Bo się chwilowo nie ma żadnych refleksji i się ich nie potrzebuje.
Może to całe planowanie urlopu, spinanie się w korkach, dusznym pociągu lub opóźnionym samolocie nie jest warte naszej atencji? To właśnie w siedzeniu po domach, którego doświadczaliśmy do znudzenia na początku pandemii, upatrywać należy mindfulness, zen i ogólnie szczęśliwego slow life. Pchanie się do zatłoczonych ośrodków wypoczynkowych to obecnie ryzykowna gra. A tak to w kapciach, pomalutku, człap-człap z łazienki do piwnicy i jakoś to życie zleci.
Co w związku z tym z resztą rodziny? Niech się dołączy do przewalania z kąta w kąt. Żeby nie doszło po drodze do stłuczek i nadepnięć na odcisk, można wcześniej zamówić sobie odpowiednie trasy lub leżakowy dyżur na tarasie.