Co Anna Zalewska zabrała, to Przemysław Czarnek oddaje. 16 marca Sejm przegłosował nowelizację prawa oświatowego. Trzy kluczowe zmiany dotyczą procedury przechodzenia na edukację domową. Chodzi o wycofanie wymogu opinii z poradni psychologiczno-pedagogicznej do otrzymania zgody na prowadzenie edukacji w domu, zniesienie rejonizacji oraz zwiększenie subwencji na dziecko uczące się w edukacji domowej o 20 proc. – do ok. 4,8 tys. zł rocznie. (W 2015 r. ówczesna szefowa MEN uznała, że subwencję należy okroić z 6 tys. zł, które wówczas szkoła otrzymywała na każdego ucznia w ED, do 3,6 tys. zł). Rodzice, którzy chcą uczyć swoje dzieci w domu, odetchnęli z ulgą.
Projekt forsował poseł PiS Bartłomiej Wróblewski – dziś oficjalny kandydat Zjednoczonej Prawicy na rzecznika praw obywatelskich (czyt. obok). Według Wróblewskiego: „Regulacje dotyczące edukacji domowej to konkretyzacja konstytucyjnego prawa rodziców do wychowania dzieci zgodnie z własnymi przekonaniami”. Podobnego argumentu o prawie do wychowania dzieci zgodnie z wyznawanymi wartościami, sumieniem i wiarą używał też Andrzej Duda, który poparł ten projekt tuż przed wyborami prezydenckimi w 2020 r.
W Polsce z homeschoolingu w roku szkolnym 2020/21 korzystało ponad 15 tys. dzieci – o ok. 30 proc. więcej niż rok wcześniej (w 90 proc. to uczniowie podstawówki). W edukacji domowej nauczycielami są rodzice, najczęściej matka. Dzieci są nadal zapisane do konkretnej szkoły – są to placówki publiczne, niepubliczne, w tym również dedykowane specjalnie dla rodzin ED. 15 tys. polskich uczniów w ED to wciąż garstka w porównaniu do Wielkiej Brytanii (60 tys.), Rosji (80 tys.) czy Stanów Zjednoczonych (2,5 mln), ale ostatnie lata przyniosły wzrost zainteresowania taką formą nauki – do 2015 r.