To, co rząd robi, a właściwie czego nie robi, w sprawie pandemii, jest niewybaczalne i mam nadzieję, że wybaczone ani zapomniane nie będzie. Kilkaset ofiar śmiertelnych dziennie, przepełnione i zdezorganizowane szpitale, kilka tysięcy tzw. nadmiarowych, niecovidowych zgonów tygodniowo, wielka liczba nowych zakażeń (prawdopodobnie nawet 4–5-krotnie więcej, niż podaje Ministerstwo Zdrowia), chaos w szkołach, bezradność praco- i usługodawców, którzy nie mają możliwości kontroli certyfikatów sanitarnych. I niemądre, bałamutne tłumaczenie się władz z bezczynności – że „polski gen nieposłuszeństwa”, że już-już czwarta fala mija i szykujemy się na piątą, że prawo nie pozwala dyskryminować niezaszczepionych itp. Minister Adam Niedzielski powtarza drogę swojego poprzednika ministra Szumowskiego – od wizerunku profesjonalnego urzędnika do oportunisty uległego wobec politycznych żądań.
Zapewne wewnętrzne sondaże wciąż pokazują PiS, że znaczna część wyborców tej partii łatwiej godzi się na śmierć nieznanych ludzi niż na niewygody sanitarne. Ale okupione tysiącami ofiar sondażowe benefity mogą okazać się nietrwałe – piszemy w tym numerze, że koronawirus idzie po młodych, a nowa bardzo zakaźna wersja omikron jest szczególnie niebezpieczna dla dzieci i kobiet w ciąży – słowem, jeśli nie będziemy wymuszać szczepień (co już czynią Niemcy) i ograniczać transmisji wirusa (certyfikaty!), społeczne i polityczne koszty epidemii staną się w końcu nieakceptowane. I ciężko będzie władzom wskazać innych winnych: pod względem liczby zgonów Polska ma dziś jedne z najgorszych statystyk na świecie.
Przykra jest świadomość, że za karygodną biernością administracji stoi wyłącznie kalkulacja polityczna: Zjednoczona Prawica w sprawie ewentualnych ustaw antycovidowych nie ma większości we własnych szeregach.