Koniec roku, czas składania obietnic i deklarowania postanowień. Palenie, picie, cukier, ćwiczenia na mięśnie brzucha, 52 książki w roku, social media, mięso, nabiał, sen, Polska – różne sprawy do uregulowania zapisujemy pod datą 1 stycznia, gdy wszystko ma się zmienić siłą naszej woli uruchomionej skalą grudniowej inercji i marazmu, gdy docieramy do ściany. Ja – jeśli idzie o składanie sobie obietnic bez większego pokrycia – zamierzam mniej pracować w przyszłym roku. Tak mi dopomóż kulturo mindfulness i autorzy artykułów o profesorze Matczaku.
Słuchałam kilka dni temu audycji radiowej zainspirowanej informacjami dochodzącymi z kręgu pana prezydenta, że znów chce obniżać wiek emerytalny. Nie było to Polskie Radio ani Radio Maryja, więc spodziewałam się, że głos wypowiadających się zabrzmi jednoznacznie przeciwko tej wizji, tymczasem ta niereprezentacyjna próba, w swej przygniatającej większości, opowiedziała się za, mówiąc – chcemy pracować krócej, mamy dość. Dzwonili do audycji na przykład zawodowi kierowcy, którzy opowiadali o swoich problemach ze zdrowiem spowodowanych wieloletnią pracą za kółkiem, dzwonili najróżniejsi pracownicy fizyczni, którzy po latach nadwyrężania swoich sił na budowach, w magazynach, sklepach i fabrykach słowo „emerytura” wypowiadali jak magiczne zaklęcie.
Tymczasem światowe trendy są rzecz jasna odwrotne, zwłaszcza gdy bierze się pod uwagę fakt, że według najnowszych badań przeprowadzonych przez Centrum Badań nad Długowiecznością Uniwersytetu Stanforda dzisiejsze 5-latki mogą w swej większości dożyć 100 lat. Przejście na emeryturę w wieku 53 lat, czego dla kobiet chce prezydent, w perspektywie dalszego ciągnięcia do setki wydaje się co najmniej problematyczne. Ale – w kontekście tego, co o swoim przepracowaniu mówili dziennikarzowi słuchacze TOK FM – czy praca do 70.