W 2019 r. Jarosław Kaczyński ogłosił, że dla UE nie ma alternatywy. Wszyscy byli przekonani, że chodzi o to, że to Polska nie ma alternatywy, bo jedynym sensownym wyborem jest członkostwo w UE. Dzisiaj wiemy, że Kaczyńskiemu chodziło o to, że alternatywy nie ma Unia, a jedyną szansą na to, żeby Polska wzięła od tej organizacji jakieś pieniądze są ustępstwa wobec rządu PiS i pogodzenie się z silną, niekwestionowaną pozycją Polski.
W przeciwnym razie skutki mogą być dla Brukseli opłakane. Prezes PiS już zapowiada, że bez pieniędzy z KPO Polska przestanie się rozwijać, uderzając w ten sposób we wszystkie państwa Unii, a zwłaszcza Niemcy. Nie wykluczam, że w ramach dyscyplinowania Unii prezes podejmie jeszcze bardziej radykalne kroki, np. użyje bezlitosnego sędziego Schaba do ponownego odwieszenia i zawieszenia sędziego Tulei lub po raz kolejny utworzy zlikwidowaną właśnie Izbę Dyscyplinarną Sądu Najwyższego.
Jarosław Kaczyński odgraża się, że po wyborach ułoży relacje z UE na nowo. Domyślam się, że będą to relacje partnerskie, w ramach których Polska uzyska wreszcie prawa, które jej się należą, i będzie mogła blokować to co chce oraz być przeszkodą nie do przejścia w realizacji kluczowych dla Unii projektów. Prezes PiS od dawna widzi Polskę jako niekwestionowanego unijnego lidera w przeszkadzaniu i blokowaniu. Daje do zrozumienia, że żywotnym interesem powstającej z kolan, suwerennej Polski jest torpedowanie poczynań instytucji UE, które nie mają prawa wymuszać na rządzie PiS upokarzającej ten rząd współpracy poprzez proponowanie Polsce gigantycznych pieniędzy z KPO i unijnego budżetu. Prezes ostrzega, że nie da się tymi pieniędzmi przekupić, i podstępnie wciągnąć w ten sposób do międzynarodowej kooperacji, na której wiadomo, że skorzysta nie tylko Polska, ale niestety także inni, w tym wrogie nam od wieków Niemcy.