Czarny na prezydenta? Ekofeministka pierwszą prezydentką wielomilionowego kraju? Niemożliwe? Nieznany nikomu animator w domu kultury z blokowiska pod Paryżem wiódłby spokojny żywot, gdyby nie to, że do jego dzielnicy przyjeżdża kandydat na prezydenta. Polityk chce się sfotografować z młodzieżą, i to taką z rodzin nieuprzywilejowanych, z przedmieść, gdzie w szarych bloczydłach mieszkają ludzie, których nie stać na studia dla dzieci. Zresztą, mało na co ich stać, bo to w większości imigranci.
Kandydat przyjeżdża ze świtą, otaczają go doradcy w garniturach, bezpieczeństwa pilnuje ochroniarz. Polityk gra tak, żeby zrobić wrażenie zintegrowanego z mieszkańcami bloków. Przybija piątkę z animatorem kultury, w każdym razie próbuje. Animator odsuwa się od polityka i mówi: „Teraz to mi się podlizujesz? A niedawno zabrałeś nam fundusze, za które dzieci miały pojechać na kolonie!”. Polityk się wije, animator nie odpuszcza, kamera pokazuje go w momencie, gdy kpi z kandydata: „Szukasz chwytliwego sloganu wyborczego? Podpowiem ci, bo jest takie, na które pewnie jeszcze nie wpadłeś. To wolność, równość, braterstwo!”. Blamaż polityka i nagły zwrot w życiu animatora. Kamery go kochają, ludzie chcą go słuchać, bo jest jednym z nich, a nie śliskim politykiem, który udaje, że jest „z ludu”. Animator zostaje czarnym koniem wyborów prezydenckich. A wraz z nim ekofeministka, na którą nikt nie stawiał, bo to przecież kobieta. Pomogły jej skandale, które wykosiły pozostałych kandydatów – jeden brał pieniądze od Rosjan, inny kradł na potęgę, piastując stanowisko państwowe. Czy Francja jest gotowa na czarnego prezydenta? A może wyborcy powierzą najwyższy urząd w państwie kobiecie? To temat świetnego, pełnego smaczków, znakomicie napisanego i zagranego serialu pt.