Wiele wskazuje na to, że demokratycznej opozycji uda się po wyborach stworzyć większościowy rząd. Trwa dobra passa Donalda Tuska zapoczątkowana marszem 4 czerwca (i potwierdzona wiecem w Poznaniu sprzed kilku dni), Lewica może cieszyć się z frekwencji weekendowej Parady Równości, a Trzecia Droga, choć poobijana, dzielnie walczy o utrzymanie dwucyfrowego wyniku w sondażach. Po drugiej stronie mamy natomiast objawy desperacji (czyli pomysł referendum w sprawie umieszczenia w Polsce... 2 tys. imigrantów) oraz paniki (rezygnacja Tomasza Poręby z funkcji szefa sztabu PiS). Jedynie liderzy Konfederacji mogą się cieszyć, bo popularność ich formacji często przekracza w sondażach 10 proc.
Przyjęło się twierdzić, że właśnie to ugrupowanie rozstrzygnie o tym, kto po jesieni będzie rządzić w naszym kraju. Nie zgadzam się z tym, bo – jak napisałem – demokratyczna opozycja ma duże szanse na uzyskanie takiego poparcia, które zapewni jej stworzenie większościowego gabinetu. Ale załóżmy, że rację mają ci, którzy uważają, że ani Zjednoczona Prawica, ani demokratyczna opozycja nie będą miały wystarczającej liczby posłów, by sformować rząd cieszący się większością. Czy oczywiste jest, że Konfederacja poparłaby w tym układzie Kaczyńskiego i Ziobrę? Niekoniecznie.
Bardziej prawdopodobny wydaje się scenariusz parlamentarnego wspierania mniejszościowego gabinetu dzisiejszej opozycji. Po pierwsze dlatego, że wejście do rządu PiS (lub nawet tylko jego wspieranie w Sejmie) groziłoby Konfederacji podzieleniem losu Samoobrony i LPR, a liderom tej formacji – końcem takim, jaki spotkał Andrzeja Leppera. Przecież panowie Wąsik i Kamiński skierowaliby swoje działania w pierwszej kolejności na „koalicjanta” i nie zaprzestaliby swoich prowokacji do momentu całkowitej marginalizacji Konfederacji oraz zakończenia karier Mentzena i Bosaka.