Przestępcze eksperymenty medyczne, przymusowe sterylizacje, dyskryminacja Afroamerykanów w dostępie do zaawansowanych świadczeń medycznych – tego rodzaju zjawiska do lat 70. nie były w USA i ogólnie na Zachodzie niczym wyjątkowym. Korporacje lekarskie nigdy nie były w stanie same skutecznie zadbać o przestrzeganie zasad etycznych, które ogłaszały w swoich kodeksach. Związki lekarzy mają zbyt wiele sprzecznych interesów z pacjentami. Zresztą i dobre chęci wsparte kodeksami niewiele mogą, gdy nagle pojawi się potrzeba konkretnych rozwiązań, tak jak to było po wynalezieniu respiratora. Kogo podłączyć, a kogo odłączyć? Albo wtedy, gdy zaczęto przeszczepiać nerki. Gdy organizm pacjenta odrzucił jeden przeszczep, to tym pilniej powinien on otrzymać kolejny, czy może w to miejsce kto inny powinien dostać swoją szansę? Bioetyka, późna córa etyki lekarskiej, powstała pół wieku temu i z powodzeniem reguluje wiele takich kwestii. Dzisiejsze standardy traktowania pacjentów oraz współczesne prawo medyczne to jej dzieło.
Bioetyka to przede wszystkim wyspecjalizowane placówki naukowe oraz ich codzienna praca nad identyfikowaniem zagrożeń i testowaniem różnych rozwiązań, pozwalających zapobiec konfliktom i krzywdom bądź je rozwiązywać i naprawiać. Zawodowymi bioetykami są lekarze, etycy, prawnicy, socjolodzy, psycholodzy, specjaliści od zarządzania w ochronie zdrowia. Dopiero na tym akademickim fundamencie postawiony został cały system instytucji regulacyjnych i arbitrażowych – od poziomu szpitala do poziomu narodowego.
Każdy rozwinięty kraj ma przy swoim rządzie komitet bioetyczny, który ocenia działalność instytucji zdrowia publicznego, formułuje zalecenia i proponuje regulacje i nowelizacje prawa medycznego, służące ochronie pacjentów i personelu medycznego przed rozmaitymi nadużyciami.