„Przeciętne państwo natowskie wydaje na zbrojenia 2,5 proc., a my musimy 5 proc. 1 proc. to ponad 40 mld zł. Czyli te 2 proc. więcej, które musimy wydać jako kraj najbardziej zagrożony, to 80 mld zł, których w tej chwili nie mam na innego typu projekty” – ogłosił w trakcie niedawnego wystąpienia w Pabianicach Donald Tusk, odnosząc się do ustawy o asystencji oczekiwanej przez środowisko osób z niepełnosprawnościami. Słowa premiera zostały przyjęte z oburzeniem, od razu pojawiły się skargi, że to kolejny niezrealizowany, a zapowiedziany w „100 konkretach” pomysł, ważny dla setek tysięcy osób. Kilka dni później na antenie TVN24 premier próbował tonować nastroje, podkreślił, że „projekt ustawy o asystencji jest” i „będziemy go wprowadzać. (…) Ostrożnie”.
Trudno jednak zaprzeczyć, że ustawa w rządzie utknęła, bo jest droga: na przestrzeni dekady ma kosztować 80 mld zł, czyli równowartość 2 proc. PKB, które premier musi dołożyć do obronności. System asystencki, nakreślony w projekcie, ma być więc wprowadzany stopniowo, rozpędzać się z roku na rok. Najpierw do kolejki oczekujących na wsparcie – w wymiarze od 20 do 240 godz. miesięcznie – mają być zapraszane osoby najbardziej potrzebujące. W kolejnych etapach projekt ma objąć pomocą także dzieci i nastolatki z niepełnosprawnościami.
– Całą pomoc oprzemy na systemie teleinformatycznym, który sprawi, że unikniemy niepotrzebnej biurokracji, chodzenia z dokumentami od urzędu do urzędu – tłumaczy Łukasz Krasoń, pełnomocnik rządu ds. osób z niepełnosprawnościami. I dodaje: – Tu nie chodzi o prosty transfer finansowy. W krajach, w których podobne systemy wsparcia wprowadzono, nastąpił ogromny skok aktywności zawodowej i społecznej osób z niepełnosprawnościami, a także ich opiekunów, rodziców.