Nawrocki i Tusk takich rozmów nie unikną. Ale to Tusk ma przewagę psychologiczną

Jest zupełnie jasne, że Karol Nawrocki będzie robił wszystko, aby Donald Tusk stracił władzę. A jednak to Nawrocki jest zależny od Tuska, a nie odwrotnie.

Karol Nawrocki skarżył się, że premier wciąż nie pogratulował mu zwycięstwa. Być może stało się to podczas ich pierwszego, niespełna godzinnego spotkania, do którego doszło w Pałacu Prezydenckim w czwartek w południe. Obyło się bez sensacji, ale sensacji nikt się nie spodziewał. Sympatii między prezydentem i premierem nie ma, lecz na żadne skandale na tym szczeblu władzy nie można sobie pozwalać. Co najwyżej na drobne utarczki i złośliwości.

Nawrocki udaje nadpremiera

I tak oto Donald Tusk musiał poczekać na gospodarza, ale tylko dwie minuty, za to Karol Nawrocki mógł sobie przeczytać wpis Tuska w mediach społecznościowych, że w 100 proc. zgodni byli tylko co do tego, że mają fantastyczne dzieci.

Na podstawie słów szefa gabinetu prezydenta Pawła Szefernakera można przypuszczać, że w czasie spotkania Nawrocki był asertywny, podkreślał swoje znaczenie i prawo do wszechstronnej aktywności w polityce międzynarodowej, a Tusk mógł mu delikatnie wyjaśniać, jak to naprawdę działa. Była mowa o bezpieczeństwie, o planowanym na piątek spotkaniu Donalda Trumpa z Władimirem Putinem na Alasce, a także o radzie gabinetowej, którą Nawrocki zwołuje 27 sierpnia.

Będzie na niej opowiadał o swoich wizjach ustrojowych i przepytywał rząd z finansów państwa, na koniec zauważy zapewne, że rytuał rad gabinetowych niewiele ma wspólnego z prezydencką sprawczością. Od udawania „nadpremiera” władzy prezydentowi nie przybywa. Nawrocki – ze swoim ogromnym ego – będzie pewnie potrzebował kilku miesięcy, by zrozumieć, jaka jest rola prezydenta w państwie, zwłaszcza gdy ten prezydent należy do obozu opozycji.

Donald Tusk

Karol Nawrocki

Jan Hartman

Filozof i publicysta, rocznik 1967, z pochodzenia wrocławianin, absolwent KUL, w latach 1990–2018 mieszkał w Krakowie, a obecnie w Warszawie. Jest profesorem filozofii na UJ (na Wydziale Nauk o Zdrowiu). Napisał ponad dwadzieścia książek z różnych dziedzin filozofii oraz podręczników. Zajmuje się metafilozofią, filozofią polityki, etyką i bioetyką. Od wielu lat uprawia publicystykę i komentuje wydarzenia polityczne. Oprócz „Polityki” współpracował lub współpracuje z kilkunastoma tytułami, m.in. „Przeglądem Politycznym”, „Gazetą Wyborczą”, „Tygodnikiem Powszechnym”, „Przekrojem”, „NIE”. W 2002 r. otrzymał nagrodę premiera za rozprawę habilitacyjną, a w 2009 nagrodę Grand Press w kategorii publicystyka.

Liberał o nachyleniu socjaldemokratycznym. Natura dość łagodna i koncyliacyjna, jakkolwiek ze skłonnościami neurotycznymi i upodobaniem do ironii. Może dlatego uchodzi za radykała, wszelako niesłusznie. W stanie wojennym tzw. wyrostek – rozrzucał ulotki itp. Potem uprawiał taternictwo i nadal lubi góry. Sporo politykował. Był członkiem Unii Wolności, blisko współpracował z SLD, a w latach 2012–14 współtworzył Twój Ruch. Założył i przez 25 lat prowadził czasopismo filozoficzne UJ „Principia”. Ma córkę Zofię. Więcej informacji o sobie (i nie tylko) zawarł w książce „Spowiedź antychrysta”.

Rozwiń