Ola z reality show „Hotel Paradise” jest wysoka i piękna. Prawdopodobnie tak wyglądała Ewa. A może Lilit? Ale to nie wszystko. Ola odznacza się żywiołową i cokolwiek męską pewnością siebie, otwartością i ciekawością świata. Świata, który uważa za płaski, aczkolwiek bardzo tajemniczy i podszyty niezbadanym oceanem, w którym mogą mieszkać potwory. Nie trzeba się jednak aż tak bardzo przejmować, bo najpewniej i tak żyjemy w jakimś matriksie. Można by rzec, że dewizą Oli jest szekspirowskie „Więcej jest rzeczy na niebie i na ziemi, niż to się filozofom śniło”.
„Hotel Paradise” musi dobrze wynagradzać uczestników, gdyż realizatorzy z wielkim upodobaniem wykpiwają ich niesamowitą i na swój sposób fascynującą ignorancję. Podchwytują to tysiące internautów, którzy bądź to przyłączają się do hejtu, bądź to w rycerskim odruchu biorą nieuki w obronę.
Jestem jak najdalszy od jednego i drugiego. Nie się obronić organicznego i bezkrytycznego nieuctwa u kogoś, komu, jak Oli, niczego nie brakuje, łącznie z siłami umysłowymi. Nie znaczy to jednak, aby zaraz trzeba było się naśmiewać. To nieładnie. Zamiast tego można wziąć ten piękny casus, a raczej exemplum, na tapet (cóż za modne ostatnio słowo!) celem kontemplowania czystej idei człowieczeństwa. Albowiem Ola jest ludzka w najbardziej bezpośredni i – excusez le mot – niepokalany sposób. Używa zarówno swego ciała, jak i umysłu z największą pewnością siebie i prostotą, a jej poczucie siebie i obraz własnej osoby zdają się wolne od wszelkich rys i zmarszczek, tak jak wolne od wad jest jej oblicze i cała reszta.
Bezrefleksyjności nie należy mylić z bezmyślnością. Ola myśli, i to intensywnie. Nieobca jej filozofia, a jej filozofowanie jest całkowicie wolne i nieskażone „kompleksami” wynikającymi z wiedzy.