Na lotnisku było gorąco. Tłum kłębił się mimo wczesnej pory, ludzie w długaśnych kolejkach nerwowo przestępowali z nogi na nogę. Kobieta stojąca przed Grażyną co chwila zdejmowała i wkładała futro. Widok niecodzienny, bo mało kto już paraduje w odzwierzęcych kurtkach. Po pierwsze, nie w październiku ani nawet w grudniu, bo gdzież te dawniejsze zimy. Po drugie, naprawdę nie wypada. Nie dziś, kiedy mamy tyle nowoczesnych technologii, dzięki którym możemy ubrać się ciepło. Nie dziś, kiedy wiemy, ile ten obciachowy produkt kosztuje cierpienia.
A jednak są jeszcze kokietki, którym pomyliły się wieki. Niczym w 1925 r. przystrajają się w sierść lisów, norek, nutrii, które obdarto ze skóry po tym, jak rażono je prądem. Bo na tym polega „pozyskiwanie” futra – wtyka się przerażonej istocie diody do pyska i odbytu. Jeśli przeżyje, dobija się pałką czy co tam kat ma pod ręką. Inteligentne, rodzinne, lubiące zabawy stworzenia rozmnaża się i trzyma od małego w klatkach, w ścisku i bez możliwości ruchu. Hoduje się na śmierć. Żeby osoba o zerowym EQ (inteligencja emocjonalna) mogła na lotnisku kompulsywnie zsuwać i zakładać futro, naiwnie sądząc, że wywoła podziw. Tymczasem wzbudza wściekłość.
Obywatele i obywatelki od dawna mówili „dość” męczeniu zwierząt. Teraz wreszcie zjednoczyli się politycy. Przytłaczającą większością głosów Sejm przegłosował zakaz hodowania zwierząt na futro. Stworzył też zachęty do zamykania tzw. ferm futrzarskich: im szybciej właściciele mordownię zlikwidują, tym wyższe dostaną odszkodowanie. Za osiem lat ta makabryczna działalność ma być w Polsce nielegalna. O ile Senat poprze tę inicjatywę. O ile podpisze prezydent.
Bardzo liczymy na ich empatyczne odruchy. Lobby hodowców zwierząt futerkowych nie jest wcale liczne, tylko bardzo głośne, jak znienawidzeni powszechnie myśliwi.