Odkąd skończyłam ok. 13 lat, po stan teraźniejszy, czyli lat ok. 40, nie przestaję słyszeć, że przecież kobiecie „tego nie wypada”. Odnosi się to w szczególności do emocji i pragnień. Nie wypada być „zbyt” – zbyt otwarcie seksualną, zbyt otwarcie smutną, zbyt otwarcie ucieszoną, zbyt otwarcie wkurzoną, w ogóle nie wypada zbyt dużo opowiadać, być wylewną, a już na pewno nie wypada się chwalić, być z siebie zadowoloną czy zachowywać się swobodnie. Bo jak to – tak po prostu żyć, jakby patriarchatu nie było? Ostatnio się okazało, że te zasady odnoszą się zarówno do nas, zwyczajnych obywatelek tej dyktatury, jak i do gwiazd popu.
Muzycy, niezależnie od tego, czy to country, rock czy hip-hop, swobodnie śpiewają o tym, jakie to brunetki, blondynki i generalnie „wszystkie dziewczynki” im się podobają, piszą mało śmieszne żarty pełne erotycznych insynuacji, przechwalają się swoim dobytkiem, dostatkiem, dorobkiem, popijają trunki i popalają substancje, śmigają furami i generalnie są alfa. Nihil novi, co? Można wręcz powiedzieć, że to banalne. Ale kiedy kobieta zaczyna być swobodna, po swojemu – no, to inna sprawa.
Można nie cenić nowej płyty Taylor Swift „Life of a Showgirl”, ale tak się składa, że większość krytyki pod adresem artystki nie ma żadnego związku z analizowaniem linii melodycznej piosenek, ich prozodii czy cytatów z historii muzyki lub literatury. Większość opinii na temat albumu zawiera się w następującym zdaniu: ta płyta jest nieprzyzwoicie wesoła, a artystka – nieprzyzwoicie z siebie zadowolona.
Kobieta cieszy się z tego, że jej ciężka praca przyniosła efekty, i śmie deklarować wprost, że jest spełniona w związku i jako artystka? Ewidentnie „burza hormonalna jej zaszkodziła”, „zgłupiała przy futboliście”, „zbyt wprost opowiada”.