Wybór wroga
Wybór wroga, czyli fokus Tuska na Nawrockiego. Ale to nie z nim trzeba wygrać za dwa lata
Prezydent Karol Nawrocki zawetował kolejne trzy ustawy i jednocześnie ponowił swoją propozycję, aby rząd konsultował z nim swoje projekty już „na wczesnym etapie pracy”. Czyli prezydent chce stać się trzecią, a w zasadzie pierwszą izbą parlamentu, z rządem jako pomocniczym biurem przygotowującym wstępne zarysy ustaw. Ta ustrojowa zmiana miałaby się dokonać po cichu, bez fatygowania do tego konstytucji. Ale nadal słychać zachwyty, jak to prezydent „kolosalnie się rozwinął”, a dziennikarze liberalnych mediów już przesądzają jego drugą kadencję. Ostatnio pochwały zebrała decyzja Nawrockiego, że nie spotka się z premierem Orbánem z powodu jego wizyty u Putina. Coś, co byłoby oczywiste dla każdego polityka z obozu demokratycznego, w przypadku prezydenta staje się jeszcze jednym jego osiągnięciem, bo przecież mógł się spotkać.
Ta ulgowa taryfa wciąż obowiązuje, mimo że w sferze realnych działań Nawrocki głównie nie podpisuje, nie awansuje i nie odznacza. Ale Nawrocki stale jest na widoku, stał się centralną postacią, grubo powyżej swojego realnego znaczenia w strukturze władzy – częściowo na życzenie rządzącego obozu.
Nie z Nawrockim trzeba wygrać
Taki jest skutek uboczny tego, że Donald Tusk wybrał na głównego przeciwnika właśnie Nawrockiego, a nie Kaczyńskiego czy skrajną prawicę. Tę determinację w starciu z prezydentem widać też było w wystąpieniach nowego marszałka Sejmu Włodzimierza Czarzastego, który mówił o „parlamentarnym wecie”, czyli o niezajmowaniu się przez parlament projektami Nawrockiego, co od razu spowodowało wiele słów krytyki i porównania do marszałek Elżbiety Witek. Ale Czarzasty najwyraźniej wyczuwa priorytety premiera Tuska, czyli fokus na Nawrockiego (więcej o tzw. powrocie komuny