Janusz Wróblewski: – Najwybitniejsi irańscy reżyserzy jak Abbas Kiarostami, rodzina Makhbalbafów i pan mogą bez większych przeszkód kręcić swoje filmy w Iranie. Z drugiej strony słyszymy o aresztowaniach, m.in. Jafara Panahiego, którego władze skazały na sześć lat więzienia i zabroniły mu wykonywania zawodu reżysera. Jaka jest naprawdę sytuacja irańskich filmowców?
Asghar Farhadi: – Sytuacja jest skomplikowana i zmienia się dosłownie z dnia na dzień. Można też spytać, dlaczego w Iranie powstają tak dobre filmy, skoro mamy cenzurę? Dwie sprawy wydają się ważne. Po pierwsze, nie wszyscy reżyserzy się poddają. Niektórzy podnoszą rękę, walczą z ograniczeniami. Gorzej z finansowaniem. Władze kinematografii zmieniają się co kilka lat. Każda ekipa prowadzi odrębną, wygodną dla siebie politykę. Wiele zależy od woli i nastawienia urzędników.
Panu na przykład cofnięto pozwolenie na realizację „Rozstania” po udzieleniu poparcia Panahiemu, który w wyborach prezydenckich w 2009 r. popierał przywódcę opozycji.
Z mojej strony to był gest solidarności wobec trudnej sytuacji kolegi. Ostra reakcja władz mnie zaskoczyła. Zrobiło się o tym głośno. Rozpoczęcie produkcji wymusiły w końcu protesty zaprzyjaźnionych artystów, na co jeszcze niedawno nie można było liczyć.
Panahi, laureat wielu międzynarodowych nagród, został zwolniony za kaucją. Wierzy pan, że będzie mógł uprawiać swoją profesję?
Tak. Ten niesprawiedliwy wyrok prędzej czy później zostanie unieważniony. Nie jesteśmy tylko w stanie przewidzieć kiedy.