Wszyscy, którzy studiowali jeszcze w czasach niesłusznej epoki, a nawet w pierwszej dekadzie epoki słusznej, świetnie pamiętają to całe lokalizacyjno-logistyczne szaleństwo. Zajęcia porozrzucane metodą konika szachowego po różnych punktach miasta, odbywające się w małych salkach dziwnych zaniedbanych budynków. Podczas gdy wokół rosły już szklano-aluminiowe wieżowce bogatych firm, to wykładów profesora często trzeba było słuchać w warunkach zgoła spartańskich. Prywatne uczelnie, zazwyczaj otwierane w naprędce adaptowanych siedzibach padających przedsiębiorstw, też nie mogły uchodzić za wizualne symbole jakości.
Za moment przełomowy wypada chyba uznać oddanie w 2000 r. do użytku siedziby Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego. Intrygująca architektura zewnętrzna i wewnętrzna oraz ogrody na dachu sprawiły, że BUW bardzo szybko stał się jedną z ikon współczesnej polskiej architektury. I nic nie wskazuje, by ów tytuł miał szybko utracić. A przy okazji stał się symbolicznym otwarciem nowej akademickiej epoki, nie tylko coraz lepszych warunków do nauki i pracy naukowej na uczelniach, ale też coraz ciekawszej architektury.
Na kolejne wyróżniające się realizacje trzeba było poczekać kilka lat. W 2003 r. zainteresowanie wzbudziła siedziba Wydziału Prawa, Administracji i Ekonomii Uniwersytetu Wrocławskiego, z efektowną szklaną fasadą i wzorcowym wpisaniem się w otaczającą zabytkową przestrzeń. W 2005 r. oddane zostało do użytku Centrum Nauki i Edukacji Muzycznej Symfonia Akademii Muzycznej w Katowicach – doskonale zharmonizowane z sąsiadującą z nią, neogotycką, dotychczasową siedzibą uczelni. Zaś rok później – uhonorowana kilkoma nagrodami – Aula Nova Akademii Muzycznej w Poznaniu.
Nowe przestrzenie, nowe fundusze
Prawdziwy wysyp zwracających uwagę budynków rozpoczął się pod koniec minionej dekady.