Katalogi jego wystaw wyglądają jak oferta wysyłkowa prowincjonalnych chińskich hurtowni zabawek. Wprost trudno uwierzyć, że zawierają zdjęcia prac wartych miliony dolarów. Z lśniącym „Balloon Dog”, sprzedanym rok temu za rekordowe 58,4 mln dol. na czele. Była to najwyższa cena, jaką kiedykolwiek osiągnięto za pracę artysty żyjącego. I jeśli jakiś twórca będzie w najbliższych latach w stanie ją przebić, to chyba tylko sam Koons. Tak oto artystyczna strategia, która wydawała się bezczelnie wtórna i w gruncie rzeczy samobójcza, uczyniła z Amerykanina gwiazdę świecącą na firmamencie sztuki najjaśniej. Ku radości jednych i przerażeniu drugich.
Michael Jackson z białą skórą
Trudno powiedzieć, by Koons wzrastał w artystycznych tradycjach. Chyba że, przy pewnej nadinterpretacji, za takie uznamy handlowanie przez ojca meblami i krawiectwo matki. Także początki dorosłego życia nie wskazywały na triumfalną przyszłość. Wprawdzie studiował malarstwo, ale pierwsze jego zajęcia to: urzędnik, sprzedawca i pomocnik maklera. I może tylko jedno zapowiadało, że to nietuzinkowy facet: czymkolwiek się zajął, zamieniał to w sukces.
Najstarsze pokazane na wystawie w Centre Pompidou prace pochodzą z 1979 r., kiedy to Koons jako artysta dopiero próbował zaistnieć. Przedstawiają klasyczne sprzęty kuchenne (lodówka, toster, ekspres do kawy) połączone ze świetlówkami. Te pierwsze i dość niezdarne próby łączenia tradycji popartu z jakimś konceptualnym zamysłem nie przyniosły mu sukcesu. Ale już cykl (1981–87) prezentujący różne modele odkurzaczy marki Hoover, umieszczone w sterylnych gablotach, zwrócił na niego uwagę środowiska. Zderzenie kojarzącej się z brudem funkcji obiektu z ową czyściutką obudową uznane zostało przez branżę za obiecujące i dawało krytykom pole do interpretacyjnych popisów.