Tadeusz Konwicki urodził się 22 czerwca 1926 r. w Nowej Wilejce na Wileńszczyźnie. Dzieciństwo spędził najpierw w Kolonii Wileńskiej, później w Wilnie – tutaj też się uczył (w Gimnazjum im. Zygmunta Augusta). Kiedy wybuchła II wojna światowa, pracował jako robotnik kolejowy i pomocnik elektryka.
W latach 1944–1945 wstąpił w szeregi 8. Oszmiańskiej Brygady Armii Krajowej. Wziął udział w akcji „Burza”, walczył w partyzantce. Kiedy oddział został rozwiązany, Konwicki przybył do Polski. Z początku przebywał w Gliwicach. Studiował filologię polską na Uniwersytetach Jagiellońskim i Warszawskim.
Debiutował w latach 40. – „Szkicami z Wybrzeża”, które samodzielnie zilustrował. Współpracował z wieloma magazynami (m.in. „Odrodzenie”, „Nurt”, „Po Prostu”, „Świat Młodych”, „Wieś”). Do Warszawy przeprowadził się w 1947 r. – razem z redakcją „Odrodzenia”. Dwa lata później ożenił się z Danutą Lenicą, plastyczką i ilustratorką książek dla dzieci.
W latach 40. i 50. Konwicki należał do pokolenia „pryszczatych” – publicystów socrealistycznych. Od tego nurtu z czasem jednak odszedł.
Konwicki jest autorem licznych książek, m.in. „Dziury w niebie”, „Zwierzoczłekoupiora”, „Kalendarza i klepsydry” i „Małej Apokalipsy”. Ostatnią powieść – „W pośpiechu” – opublikował w 2011 r. (Wydawnictwo Czarne).
W połowie szóstej dekady Konwicki zajął się twórczością filmową – z początku jako scenarzysta, z czasem jako reżyser. Odegrał dużą rolę w kształtowaniu się polskiej szkoły filmowej.