Kawiarnia literacka

Miałem siedem lat. Chłopiec, który mi tego ludzika sprzedał, już nie żyje. Ja żyję. Ludzika Lego chciałem wygodnie umościć tam, gdzie podsufitka styka się z uszczelką drzwi – niestety, wpadł do słupka karoserii i tam już pozostał. Na wieczność. Moja siostra pamięta podobną historię, w jej wersji występuje jednak drogi jej sercu dzięciołek. Żadne z nas nie wie, co wydarzyło się naprawdę. Ale pamiętamy. Potem był duży, biały Fiat 125p, będący, w przeciwieństwie do malucha, prawdziwym samochodem. To pierwszy, jaki prowadziłem – pod nadzorem taty. Miałem 14 lat. Potem Fiat Uno, czerwony. Miał wszystko podświetlane i wydawał mi się nowoczesny, jak z „Gwiezdnych wojen”. Tato uczył mnie prowadzić, jeździliśmy po polnych drogach. To pierwszy, jaki rozbiłem, na długo zanim zrobiłem prawo jazdy – wziąłem fiata bez wiedzy rodziców i pojechałem do kolegi, wiejskimi drogami, oddać kasety. Wracając, wszedłem w wiraż z optymizmem debiutanta i wpakowałem się w betonowy płot, wybiłem czołem przednią szybę, auto do kasacji. Miałem 17 lat. Prawo jazdy zrobiłem za siódmym albo ósmym podejściem, nie pamiętam już. Miałem 19 lat. Moja miłość do samochodów nigdy nie była łatwa. Potem było srebrne Seicento, samochód mojej mamy. Miało elektryczne szyby i radio z CD. Czasem jeździłem nim do Katowic na uniwersytet, co skutecznie separowało mnie od studenckiego życia towarzyskiego, z pożytkiem i dla mnie, i dla studenckiego życia towarzyskiego. Seicento też rozbiłem, parę lat później. Wyprzedzałem traktor. Było ślisko, dachowałem na polu. Wyglądało, jak zgnieciona, srebrna puszka po coli light. Potem był Seat Arosa. Zielony, w nim szyby na korbkę i ospały litrowy silniczek. Nie znosiłem tego autka, ale kiedyś pojechaliśmy nim na Mazury w pięć osób, pięć plecaków i z gitarą, z szeroko otwartymi szybami, młodzi i szczęśliwi, chociaż tylne amortyzatory miały skasowany cały luz. Nie rozbiłem go, acz życzyłem mu jak najgorzej. Potem – Daewoo Lanos. Seledynowy, za to miał pięcioro drzwi i stukonny, zachłanny na paliwo silnik 1.6, jeździł żwawo – i to wszystko, co dobrego można o nim powiedzieć. Potem miałem żółtego Mercedesa 123, tak zwaną beczkę, mój rocznik – 1979, z pyrkającym jak traktor, wolnossącym dieslem i wspaniale było toczyć się nim latem po bocznych drogach. Pasowały doń różowe awiatory za 15 zł z ulicznego stoiska. Potem mercedes poszedł w odstawkę na zimę, a wiosną już nie chciał ruszyć, sprzedałem go człowiekowi, który pragnął jego pięknej tapicerki z zielonej skóry. Chciał kupić same fotele – powiedziałem, że sprzedam tylko, jeśli weźmie też resztę samochodu. Wziął. Potem, wraz z narodzinami mojego pierwszego syna, nadszedł czas granatowej Alfy Romeo 156, pierwszego samochodu, którego naprawdę pragnąłem i właśnie dla zaspokojenia tego pragnienia kupiłem. Na kredyt. Alfa jeździła jak diabeł, przejechałem nią pół Europy, miała najwygodniejsze fotele świata, piękne koła i sportową kierownicę, i kiedy przyszedł czas, by tę miłość sprzedać, napisałem o niej ogłoszenie, będące miłosnym poematem. Ogłoszenie to zrobiło ulotną furorę w internecie i znikło w odmętach zapomnienia, jak wszystko w końcu znika. Potem był Jeep Grand Cherokee. Serio terenowy, na dwóch sztywnych mostach, z blokadą tychże i reduktorem, z amerykańsko miękkim, bujającym się w zakrętach zawieszeniem i z automatyczną skrzynią. Terenowy samochód tym się różni od zwykłego, że kiedy się w końcu zakopie, to dużo dalej trzeba iść po traktor – sprawdziłem od razu. Potem był i jest jeszcze kolejny Jeep, też Grand Cherokee, tylko dużo nowszy, już mniej autentycznie terenowy i z wielkim, amerykańskim v8 o pojemności prawie s