John Ronald Reuel Tolkien, twórca Śródziemia, czyli fantastycznej krainy, w której obok ludzi żyły elfy, krasnoludy, czarodzieje, niziołki czy enty, zmarł w październiku 1973 r. Pozostawił po sobie napisanego dla młodszego czytelnika „Hobbita, czyli tam i z powrotem” oraz jego trzytomową kontynuację, rzecz dla literatury fantasy fundamentalną, „Władcę pierścieni”, na którą składają się powieści: „Drużyna pierścienia”, „Dwie wieże” oraz „Powrót króla”. Poza tym drukiem wydał jeszcze kilka opowiadań, sporo wierszy i niemało publikacji naukowych. Największym dziedzictwem, jakie pozostawił swoim potomkom, okazały się jednak notatki. Szkice historii bądź pełne fabuły, całe stosy kartek, które od dziesięcioleci opracowuje i publikuje opiekujący się spuścizną po ojcu Christopher Tolkien.
Jak dotąd najgłośniejszą z „odnalezionych” w tychże stosach książek jest „Silmarillion”, czyli zbiór dłuższych i krótszych opowieści o Śródziemiu, przybliżających jego genezę, historię i mitologię. Książka ta stanowi popis wyobraźni Tolkiena, w pełni pokazuje bogactwo i skomplikowanie jego kreacji, czyniąc uniwersum Eä (którego Śródziemie jest częścią) tworem do dziś dla literatury unikatowym.
Opowieść niedokończona
Kolejne lata to więcej publikacji albo rozszerzających świat Śródziemia („Niedokończone opowieści”, „Księga zaginionych opowieści”, „Dzieci Húrina”), albo stanowiących zapisy wykładów, albo będących autorskimi przekładami poematów („Pan Gawen i Zielony Rycerz”, „Legenda o Sigurdzie i Gudrun”, „Upadek Króla Artura”, „Beowulf”), albo po prostu krótkich opowiadań czy historyjek dla dzieci, często ilustrowanych przez samego autora.