Materiał partnera British Council
O Szekspirze uczy się w szkołach ponad połowa ludzi na całym świecie. W przypadku innych twórców mówimy co najwyżej o 1–2 procentach. Przypadająca na ten rok 400. rocznica śmierci Szekspira skłania nas do zastanowienia się, na czym właściwie polega jego wyjątkowa siła oddziaływania.
Ta siła z całą pewnością leży nie tylko w tym, co literackie, ale przede wszystkim w tym, co dramatyczne – w umiejętności przekazania bezpośredniego doświadczenia, a nie w jego akademickim ujęciu. Zubażamy Szekspira, nazywając go naszym największym pisarzem czy poetą. Teatr powstaje z tkanki „tu i teraz”, dlatego, chcąc nie chcąc, zawsze jest współczesny.
I choćby tekst był nie wiem jak wiekowy, przedstawić go mogą tylko prawdziwi ludzie w konkretnych miejscach i bieżącym czasie. Natomiast życie może w niego tchnąć tylko wrażliwa, otwarta publiczność. W ten sposób każda sztuka Szekspira staje się aktualna i bliska milionom ludzi, którzy potrafią powiązać to, co oglądają, ze swoim życiem, odkrywając jednocześnie jakąś prawdę o sobie.
I to jak aktualną! Większość globalnych problemów w 2016 r. głęboko współbrzmi z Szekspirem:
– uchodźcy („Komedia omyłek”, „Zimowa opowieść”)
– zderzenie cywilizacji („Troilus i Kresyda”, „Antoniusz i Kleopatra”)
– wojna gangów i dezintegracja miast (Romeo i Julia, Koriolan)
– tyrania („Król Ryszard III”, „Makbet”)
– wojna sprawiedliwa i usprawiedliwiony zamach („Henryk V”, „Juliusz Cezar”)
– rasizm i uprzedzenia („Kupiec wenecki”, „Otello”)
– nierówność i ubóstwo („Król Lear”, „Tymon Ateńczyk”)
– więzienie i kara („Miarka za miarkę”, „Dwóch szlachetnych krewnych”)
– podległość i niewola („Poskromienie złośnicy”, „Burza”)
– kryzys zadłużenia („Tymon Ateńczyk”, „Kupiec wenecki”)
Do tej listy można jeszcze dodać rozważania na temat władzy, przywództwa, prawa, sprawiedliwości, korupcji, dyplomacji, mobilności społecznej oraz – znajdziemy to w każdej komedii – tego, co sprawia, że zawiązują się społeczności.