Kultura

Leśmian jak wirus

Senat nie chce Leśmiana jako patrona 2017 roku. Świętujmy więc sami, bez polityków PiS

Bolesław Leśmian Bolesław Leśmian KŻ / Wikipedia
Co w Leśmianie przeszkadzało – pochodzenie żydowskie? Że pisał erotyki? A może senatorowie po prostu tej poezji nie znają.

Senat odrzucił kandydaturę Bolesława Leśmiana na jednego z patronów 2017 roku, a wybrał Władysława Biegańskiego, gen. Józefa Hallera, Tadeusza Kościuszkę i Władysława Raczkiewicza. Rok 2017 będzie za to rokiem „Koronacji Matki Bożej Częstochowskiej, Królowej Korony Polskiej – w 300. rocznicę tego wydarzenia”.

Wypadałoby, żeby 2017 był rokiem Leśmiana choćby dlatego, że w przyszłym roku przypadnie 80. rocznica jego śmierci (79. wypada dzisiaj, 5 listopada) i 140. rocznica urodzin. I nie wiadomo, dlaczego Leśmian nie przeszedł. Dlaczego jeden z największych polskich poetów nie był odpowiedni.

Co przeszkadzało – pochodzenie żydowskie? Że pisał erotyki? A może po prostu – grono pisowskich senatorów (głównie oni głosowali przeciw) nie zna, nie pamięta, nie obchodzi ich jakiś Leśmian. Książki Jarosława Marka Rymkiewicza „Leśmian. Encyklopedia” oczywiście nie znają. Ani dzieł wszystkich w opracowaniu Jacka Trznadla, ani „Kalendarium”, które ukazało się w tym roku. Nic nie znają.

Nie było zresztą żadnej dyskusji, kiedy senator Fedorowicz przedstawił kandydaturę Leśmiana i przeczytał wiersz „Dziewczyna”. Po prostu odrzucili, wydając świadectwo swojej bezgranicznej ignorancji i lekceważeniu polskiej kultury. Cóż mamy wspanialszego niż poezje Leśmiana?

Zróbmy sobie własny Rok Leśmiana

Media społecznościowe dały własną odpowiedź – zróbmy swój Rok Leśmiana! Od wczoraj internet zapełniają wiersze poety. „Może i dobrze się stało – zastanawiał się ktoś na Facebooku – bo zamieniliby Leśmiana w okolicznościową akademię, a tak Leśmian ożyje”.

Proszę sprawdzić, jak wspaniale wrócić do jego ballad i wierszy, proszę sięgnąć po jego tomy na półce. Niech Leśmian będzie jak wirus, zbawienny wirus i odtrutka na czas marny. Dzielmy się Leśmianem. Zacznijmy już teraz, na przykład od końcowych strof poematu „Łąka”:

„…Nawołujcie się ludzie, pod jasnym lazurem,
Chórem w światy spojrzyjcie, zatrwóżcie się chórem!
Miłość, wichrem rozpędzona,
Wszystko złamie i pokona,
Zaś tych, co się sprzeciwią, w śnie skrępuje sznurem!

A opaszcie świat cały ścisłym korowodem,
Aby wam się nie wymknął, schwytany niewodem...
Zapląsajcie, zaśpiewajcie,
Pieśnią siebie wspomagajcie,
Toć wejdziemy w świat – próżnią, aby wyjść – ogrodem!

Niechaj dusza wam będzie błękitami czynna,
Stoi przed nią otworem ta jasność gościnna,
Czegokolwiek zażądacie,
To się zjawi w waszej chacie,
Bo nastała godzina taka, a nie inna...

Ludzie – mgły, ludzie – jaskry i ludzie – jabłonie,
Rozwidnijcie się w słońcu, boć na pewno płonie!
Dla mnie – rosa, dla mnie – zieleń,
Dla was – nagłość rozweseleń,
A kto pieśni wysłuchał – niech mi poda dłonie!”

Reklama

Czytaj także

null
Kultura

Czytamy i oceniamy nowego Wiedźmina. A Sapkowski pióra nie odkłada. „Pisanie trwa nieprzerwanie”

Andrzej Sapkowski nie odkładał pióra i po dekadzie wydawniczego milczenia publikuje nową powieść o wiedźminie Geralcie. Zapowiada też, że „Rozdroże kruków” to nie jest jego ostatnie słowo.

Marcin Zwierzchowski
26.11.2024
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną