W tym roku minie 20 lat od otwarcia Muzeum Guggenheima w Bilbao – obiektu, który przestawił zwrotnicę światowej architektury. Wygląda na to, że dziś następuje kolejna radykalna zmiana kursu.
Opowiadanie o architekturze poprzez spektakularne wydarzenia i realizacje jest metodą efektowną, choć prowadzi do uproszczeń. Obecne było i przed Bilbao. Na tej samej zasadzie triumfalnie obwieszczono koniec modernizmu z chwilą wysadzenia w powietrze w 1972 r. w St. Louis osiedla Pruitt-Igoe. Albo nową erę w życiu zabytków, gdy w 1989 r. Ieoh Ming Pei ustawił na dziedzińcu Luwru szklaną piramidę. Coś jest na rzeczy. St. Louis sprawiło, że zaczęto odważniej odchodzić od kanonów nowoczesności, Luwr ośmielił do eksperymentów w łączeniu przeszłości z teraźniejszością, zaś dzięki Bilbao setki miast na świecie uwierzyły, że poprzez jedną udaną realizację mogą zyskać międzynarodową sławę.
Polityka
4.2017
(3095) z dnia 24.01.2017;
Kultura;
s. 74
Oryginalny tytuł tekstu: "Koniec z gwiazdami"
