Brudy Masłowskiej

Znowu będzie, że słowa brzydkie i wulgarne, że zdania z błędami, że Polska brzydka u Masłowskiej, bo czy nie można pisać ładnie? Budująco? Jacy to jesteśmy wspaniali i jaką mamy historię heroiczną? A tu same brudy. Dosłownie – w książce mamy śmieci poprzylepiane w charakterze ilustracji. Igły choinkowe, jakieś kleksy i gluty niewiadomego pochodzenia. Brzydko i niekulturalnie (to, dodajmy, bardzo dobrze przemyślana szata graficzna). Bo to zawsze ci inni ludzie są straszni, a tymczasem Masłowska przystawia lustro niebezpiecznie blisko, tak że widać wszystko, co wstydliwe. Przeprowadza zbiorową sesję na kozetce bez psychoanalityka, bada język. Kolejne wcielenie MC Doris (znanej z „Pawia Królowej”) zagląda do głów ludzi z miasta. Nie, nie musi zaglądać – przecież dziś wszystko wylewa się w internecie. Toniemy w śmietnisku, w którym mieszają się rzeczy straszne i śmieszne. O tym już wielokrotnie Masłowska pisała, o zatarciu sfery publicznej i prywatnej, o nadmuchanej fasadzie, zza której widać przaśną rzeczywistość, ale nowa książka – bezczelna językowo i miejscami bardzo śmieszna – przynosi obraz porażająco smutny. Bo jest o nienawiści naszej powszedniej. „Życia panorama. XXI wiek, technologie 3D, gogle, a ciągle tylko karton-gips ściana dzieli pranie od umierania (…)”. „Nad miasta otwartym magnetowidem mżyło logo Lidla” – gdzieś tu się toczy opera mydlana. Kamil marzy o nagraniu płyty hiphopowej, ale na razie sprzedaje narkotyki. Przychodzi do Iwony, bogatej, starszej od niego żony Macieja. Niby wannę naprawiać, ale naprawdę na szybkie numerki. W telefonie Iwona zapisuje go jako „Spluczka”. Maciej odwiedza inną kobietę, z którą właściwie nie chce mieć romansu, ale jak już w to wszedł, to brnie („Myślał, że to miniratka, a to »Dług« Krzysztofa Krauze”). Jest jeszcze Aneta, dziewczyna Kamila, sprzedawczyni z Rossmanna z wielkimi ambicjami: „Na facebooku tysiąc znajomych, w realu zero oprócz brzydkiej przyjaciółki”. Każdy tutaj robi nie to, co by chciał naprawdę. Sąsiad: „Nie chcę nikogo bić, ale coś mnie tak zawsze podkusi”. Masłowska pokazuje uwalnianie się agresji, ten moment, kiedy rozmowa zamienia się w szczucie, w rękoczyn – od słowa do słowa chce się kogoś zamordować albo chociaż upokorzyć. Ktoś mnie, to ja kogoś, każdy chce komuś dołożyć albo chociaż okazać pogardę: Iwona nazywa Kamila troglodytą. Wszyscy tutaj są pacynkami poruszanymi przez swoje ukryte pragnienia i impulsy. „Czemu źli muszą być źli, a nie mogą być dobzi?” – ten pozornie naiwny refren przewija się przez całą książkę. Co się dzieje dziś z dobrem i złem? W tym świecie, w tym języku nic nie dzieli dobra od zła. Bandyta, ustępując miejsca w autobusie, w oczach ludzi przechodzi od razu na stronę dobrych. W jednym strumieniu rozmowy o serialach pojawia się wzmianka o śmierci Jolanty Brzeskiej, na jednym oddechu. W języku nie ma żadnej różnicy: śmierć prawdziwa i serialowa waży tyle samo i wszystko zamienia się w papkę. „Tam gdzieś jest kosmos za tymi firanami, ale chuj wie, czy to też nie blaga. Może są tam inne cywilizacje… Dobrze by było, bo ta jest jakaś nieudana. W jaką zmierza stronę? Prognozy niewesołe raczej dla nas. Serial katastroficzno-kryminalny, a scenariusz jego czarny. W dodatku każdy sezon może okazać się ostatni. W dali Warszawa się świeci jak psu jajca. On bez końca patrzyć Mógłby, jak pl