„Bohemian Rhapsody”: filmowa biografia Queen

Z punktu widzenia miłośnika muzyki rockowej taki seans to idealna forma zapalenia znicza wielkiemu Freddiemu Mercury’emu przed 27. rocznicą śmierci. Z punktu widzenia sztuki filmowej – pełen problemów efekt przeciągniętego procesu produkcji. Bo jak opowiedzieć w nieco ponad dwie godziny, z odpowiednią osią dramaturgiczną, historię grupy, która w tym składzie działała ponad 20 lat, a kulminacji i zwrotów akcji w jej karierze było wiele? Zmieniający się w ciągu ośmiu lat produkcji zespół twórców ostatecznie opowiada historię rekordowo sprzedającej się angielskiej grupy rockowej (wynikami na brytyjskiej liście bestsellerów przebili Beatlesów) przez pryzmat głośnego koncertu na Wembley podczas charytatywnej imprezy Live Aid w 1985 r. i wydarzeń, które go poprzedzały. Emocje ekipa próbuje wykrzesać z konfliktu między frontmanem a resztą grupy, napędzanym z tylnego siedzenia przez osobistego menedżera Freddiego Mercury’ego i jego okazjonalnego kochanka Paula Prentera. Ten miał w pewnym momencie duży wpływ na decyzje wokalisty i rzeczywiście sporo namieszał w relacjach między muzykami Queen, a może i w osobistym życiu Freddiego, roznosząc plotki na temat jego prywatności. W scenariuszu „Bohemian Rhapsody” staje się jednak kozłem ofiarnym, zastępuje bardziej zniuansowane opowieści o mrocznych aspektach brytyjskiego show-biznesu lat 80. (narkotyki, obecne wtedy w ilościach hurtowych, tu pojawiają się w homeopatycznych) czy dokładniejszą relację ze skomplikowanego seksualnego życia Mercury’ego. Na jedno i drugie twórcy filmu, kierowanego także do młodszej widowni, pewnie nie mogli sobie pozwolić. To paradoks, że wiele szczegółów prywatnego życia gwiazdy, które eksponują – choćby strach przed spędzaniem nocy w samotności – znamy właśnie z relacji Prentera, też zresztą zmarłego na AIDS, na kilka miesięcy przed Freddiem. Warto przypomnieć zrealizowany przed kilkunastu laty dokument „The Untold Story”, który pokazywał, jak dużo zrobił Mercury – mimo że nie angażował się w wielkie akcje i strzegł prywatności – dla akceptacji odmienności seksualnej. W świecie muzyki rockowej i ogólniej, na Wyspach Brytyjskich, z ich konserwatywną obyczajowością i prawem, które do 1967 r. bezwarunkowo karało za stosunki homoseksualne. Dla potrzeb scenariusza i dla pełni dramatu trzeba było wiele elementów biografii pokleić, nawet poprzesuwać w czasie. A niektóre skompresować w sposób, który może rozsierdzić fanów – choćby ten zaskakująco bezproblemowy i schematycznie pokazany początek kariery, kiedy minuty dzielą pierwsze nagranie i łatwy podbój Stanów Zjednoczonych. Choć wszystko to, co widzimy na ekranie, przysłania czasem grający głównego bohatera Rami Malek. Ortodontyczna praca nad jego szczęką – tak by oddać wadę zgryzu Mercury’ego – i poświęcenie aktora w odtwarzaniu akcentu brytyjskiego Parsa urodzonego na Zanzibarze przyciągają uwagę, nawet zbyt mocno. Trudno wyrzucić z pamięci charakterystyczną, nagrodzoną statuetką Emmy kreację Maleka w serialu „Mr. Robot”. Trudno też nie dociekać, które fragmenty wielkich szlagierów – zasygnalizowanych tu w potężnej palecie –