Izabela Zięba (tekst), Ula Palusińska (ilustracje), „Czy to długo, czy krótko?”, Warszawa, Dwie Siostry 2019. Trochę konceptualna, zabawna i bardzo pięknie zilustrowana książka o względności czasu, bazująca na kontrastach zarówno na poziomie tekstu, jak i grafiki. Zięba na konkretnych życiowych przykładach uświadamia małemu czytelnikowi, że poczucie czasu w danej sytuacji (kolejka po lody, oczekiwanie na pociąg) może być skrajnie odmienne. Palusińska posługuje się wyrazistym, plakatowym stylem bazującym na czarnych sylwetkach i zdecydowanych kolorach.
Marianne Dubuc, „Autobus”, Wydawnictwo Łajka, Sopot 2019. Fabuła jest pozornie banalna. Mała Klara jedzie sama do babci autobusem w towarzystwie różnych zwierzaków. Na każdym przystanku ktoś wysiada i wsiada, dochodzi do rozmaitych zmian we wnętrzu pojazdu i interakcji między współpasażerami. Warto je uważnie śledzić, bo cały smak tej książki tkwi właśnie w narracyjnych, delikatnych ilustracjach, a tekst jest tylko skromnym dodatkiem.
Joanna Olejarczyk (tekst), Aleksandra Gołębiewska (ilustracje), „Yeti, w którego nikt nie wierzył”, Warszawa 2019. Metaforyczna historia o przyjaźni i poczuciu własnej wartości. Tytułowy Yeti ma tę zaskakującą przypadłość, że staje się widoczny dla ludzi jedynie wtedy, gdy ktoś w niego wierzy. A wiara w Yeti nie jest przecież zbyt powszechna. Jak się okazuje, całkiem możliwa.
David Litchfield, „Niedźwiedź i pianino”, Zielona Sowa, Warszawa 2019. Żyjący w leśnych ostępach niedźwiedź pewnego dnia znajduje na polanie pianino. Po kilku próbach, a następie regularnych ćwiczeniach staje się wirtuozem i jedzie do wielkiego miasta robić prawdziwie ludzką karierę.