Zygmunt Staszczyk nazwał go apostołem dekadencji i demonem czadu, Krzysztof Cugowski ma Wojewódzkiego za pierwszego prostaka RP, Tomasz Raczek uznał go za korniszona, a widzowie jego programów często uważają go za chama i debila, czemu chętnie dają wyraz przed kamerami. Wojewódzki drażni, irytuje i doprowadza do szewskiej pasji wiele osób, ale też znaczna część telewizyjnej Polski, zwłaszcza tej młodszej, ma go za idola. – Taka musi być telewizyjna gwiazda dzisiejszych czasów, zimna lub gorąca, ale nigdy letnia. Ma budzić skrajne emocje, a Kuba je wyzwala – mówi z zadowoleniem dyrektor programowy Polsatu Piotr Fajks.
Jeden z byłych dyrektorów RTL 7 Piotr Gotkowski żałuje dziś, że po rozstaniu z Wojciechem Jagielskim („Wieczór z wampirem”), nie spróbowali z Wojewódzkim, który znajdował się wówczas na liście kandydatów do jego zastąpienia. Redakcja teleturniejów TVP 2 musiała zrezygnować z wprowadzenia licencji programu „The Weakest Link” (Najsłabsze ogniwo), bo nie mogła znaleźć prowadzącego, który byłby skłonny formułować dostatecznie złośliwe uwagi pod adresem gości audycji. – Śmiałość wypowiedzi i prawdziwa szczerość nigdy nie zagościły w naszej kulturze – stwierdza Fajks. – Jesteśmy społeczeństwem zamkniętym, w którym swoboda wyrażania sądów i opinii pozostawia wiele do życzenia. „Idol” próbuje taką postawę przełamać.
Bokser zawodowy
Studencki magazyn „Dlaczego?” napisał, że ludzie uwielbiają Wojewódzkiego za to, że „tak zawodowo umie człowieka zjebać”. Krytycy „Idola” uważają jednak program za krwiożerczy, a co gorsza lansujący pogląd, że karierę można zrobić wyśmiewając i poniżając innych ludzi.