W drodze na plan „Wiedźmina” mija się obozowisko rycerzy, rozłożone w pobliżu stołówki. Sam plan przedstawia reprezentacyjną salę urządzoną w stylu „bogate średniowiecze – Wawel”: wysoką, z posadzką wyłożoną piękną mozaiką, z arkadami po bokach, łukowatymi sklepieniami, olbrzymimi, zdobionymi drzwiami oraz rzędami ław i stołów. Równie dużo wysiłku włożono w zrobienie w niej nieładu – uczta zdecydowanie zakończyła się z przytupem, choć niekoniecznie zgodnie z przewidywaniami. Dziennikarze zwiedzający plan na zaproszenie Netflixa mogą tylko zgadywać, jaki fragment z dwóch zbiorów opowiadań i pięciu ksiąg sagi o losach pogromcy potworów i powiązanych z nim osób (jak również nieosób) został właśnie nakręcony.
Na planie nie ma już aktorów, ekipa pracuje nad dogrywaniem szczegółów. Komu wystarczy cierpliwości, ten może przez kilkadziesiąt minut przyglądać się próbom uchwycenia „magicznego” zdmuchnięcia świec. Mają zgasnąć w jednej chwili, co okazuje się trudnym realizacyjnie zadaniem. Zgodnie z ogólnym założeniem serialu o używaniu efektów komputerowych tylko tam, gdzie jest to absolutnie konieczne, ekipa z reżyserem i Tomaszem Bagińskim na czele testuje różne niezliczone warianty ustawienia dmuchawy i natężenia podmuchu, co może świadczyć o rozmachu produkcji i dbałości o każdy detal. Ponoć oprowadzany po planie Sapkowski miał łzy w oczach – i w tej legendzie może być ziarno prawdy.
Pomysł na amerykańską ekranizację prozy Sapkowskiego narodził się w głowie Tomasza Bagińskiego, twórcy związanego z Platige Image, firmą specjalizującą się w tworzeniu komputerowych grafik, animacji i efektów specjalnych. Od 2010 r., czyli ładnych parę lat, zanim pojawiły się i osiągnęły światowy sukces gry wideo wykorzystujące postacie i uniwersum „Wiedźmina”, Bagiński pracował nad Sapkowskim i nad Hollywood.