BARTEK CHACIŃSKI: – Zebrał pan już na nowo swój zespół? Mam na myśli The X-Pensive Winos, a nie The Rolling Stones.
KEITH RICHARDS: – Tak, za kilka dni gramy charytatywny koncert w Nowym Jorku. The Winos są już w komplecie: jest Waddy Wachtel, jest Ivan Neville. No i nasz perkusista Steve Jordan. Nie graliśmy od lat, a cieszę się na ten koncert, bo obok nas wystąpi także Mavis Staples, którą uwielbiam. Lubię też nowojorską salę Beacon Theatre, gdzie zagramy. No i to chyba dobry czas, żeby coś zrobić.
Na pewno właściwy do działań charytatywnych. U nas zajmuje się tym obecnie pół kraju.
Wiem, to kompletne szaleństwo, potworna wojna. Śledzimy sytuację na Ukrainie, licząc na to, że jakiś głos rozsądku zakończy to, co tam się dzieje.
Sam pan kiedyś powiedział, że to jeansy i rock’n’roll obaliły żelazną kurtynę. W takich chwilach wydaje się, że nie do końca.
Nie tracę nadziei. Sam siedzę w tej chwili w Connecticut, czekając, aż skończy się wreszcie zima. Ale prawdę mówiąc, to jest sytuacja, w której – zupełnie na poważnie – zastanawiam się, czy kiedy przyjadę do Europy, wszyscy jeszcze tam będą.
Rozmawiamy przy okazji wydanej właśnie na nowo płyty „Main Offender”, którą nagrał pan z The X-Pensive Winos 30 lat temu. W „Runnin’ Too Deep” słyszę o „Syrenach wyjących całą noc i godzinie policyjnej”. To był utwór o wojnie?
Możliwe, że wyszły w tym moje doświadczenia. Fakt, że i na moją ulicę w Dartford spadła w 1944 r. bomba, mógł zostawić jakiś ślad. Choć nie wiem, czy tu nie chodziło jednak o wprowadzanie akurat lokalnie w kilku miejscach w Stanach Zjednoczonych na początku lat 90. godziny policyjnej.