Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Film

Teatrzyk codzienności

Recenzja filmu: "Kolejny rok", reż. Mike Leigh

Mike Leigh tak prowadzi narrację, by widz mógł się poczuć dobrym znajomym wszystkich bohaterów. Mike Leigh tak prowadzi narrację, by widz mógł się poczuć dobrym znajomym wszystkich bohaterów. Monolith / materiały prasowe
Mike Leigh buduje przejmujący, egzystencjalny dramat wyobcowania i odkrywania prawdziwej tożsamości kobiety.

Autor „Sekretów i kłamstw” dokonuje w „Kolejnym roku” wiwisekcji osobowości starzejącej się czterdziestoparoletniej sekretarki, która nie potrafi ułożyć sobie życia (wybitna rola Lesley Manville). Kobieta mieszka sama w ciasnym wynajętym mieszkaniu, wdaje się w beznadziejne romanse z żonatymi, dużo starszymi mężczyznami, otrzymuje żałośnie niską pensję, ale wciąż uważa, że wszystko co najlepsze dopiero przed nią. W istocie nic się jej nie udaje. Mike Leigh tak prowadzi narrację, by widz mógł się poczuć dobrym znajomym wszystkich dramatis personae. Pokazuje bohaterkę w kompromitujących ją sytuacjach. Gdy plecie bez opamiętania, gdy zbyt szybo sięga po kieliszek i zbyt chętnie flirtuje z dużo młodszym od siebie synem przyjaciół. Jak chce skupić na sobie uwagę, wymusić litość i ogrzać się w cieple cudzego szczęścia, okłamując przy tym wszystkich, a przede wszystkim samą siebie. Żałosne udawanie lepszej, młodszej, rozpaczliwa kokieteria, nadekspresja, kryją biedną, zranioną i starzejącą się kobietę, która nie potrafi na siebie spojrzeć samodzielnie, bez udawania i egzaltacji. Oglądając jej przesadzone reakcje, śmiejemy się, współczujemy, utożsamiamy z rozbrajającym dziwactwem. Nie zauważając, że wpadamy razem z nią w pułapkę autodestrukcji, samowykluczenia.

Z komicznych, codziennych sytuacji przy stole, w ogródku i w kuchni, rozpisanych na cztery pory roku, Mike Leigh buduje przejmujący, egzystencjalny dramat wyobcowania, odkrywania prawdziwej tożsamości kobiety rozpaczliwie poszukującej bliskości. Brzmi to banalnie i nieatrakcyjnie, ale magia „Kolejnego roku” działa niezawodnie, w czym nie przeszkadza nawet formalne podobieństwo do nudnawej telenoweli. Żywiołem brytyjskiego reżysera zawsze była analiza ludzkich słabości, konkretna, głęboka analiza stanów emocjonalnych, o jakich typowe kino psychologiczne nie umie albo nie chce opowiadać. „Kolejny rok” wydaje się pod tym względem nadzwyczajnym osiągnięciem. Jest także popisem aktorskich umiejętności całej obsady potrafiącej z trywialności, okruchów sytuacji, błahych opisów towarzyskich i rodzinnych uroczystości utkać przeszywające, boleśnie prawdziwe widowisko o samotności, starzeniu się, odrzuceniu i przebaczeniu.

Kolejny rok, reż. Mike Leigh, prod. Wielka Brytania, 129 min

Polityka 08.2011 (2795) z dnia 19.02.2011; Afisz. Premiery; s. 66
Oryginalny tytuł tekstu: "Teatrzyk codzienności"
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Ja My Oni

Jak dotować dorosłe dzieci? Pięć przykazań

Pięć przykazań dla rodziców, którzy chcą i mogą wesprzeć dorosłe dzieci (i dla dzieci, które wsparcie przyjmują).

Anna Dąbrowska
03.02.2015
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną