Pół wieku po śmierci bogini Hollywood wciąż inspiruje popkulturę. Po serii biograficznych książek i wielkim spektaklu Krystiana Lupy o Marilyn Monroe wreszcie doczekaliśmy się świetnego filmu na jej temat. „Mój tydzień z Marilyn” Simona Curtisa powstał na podstawie dwóch wspomnieniowych książek: Anglika Colina Clarka, pisarza i dokumentalisty, który opisał w nich swój romans z aktorką na planie filmu Laurence’a Oliviera „Książę i aktoreczka” z 1957 r.
Był wtedy 23-letnim młodzieńcem z dobrego domu, marzącym o pracy w branży. Nosił kawę, otwierał przed producentami drzwi, w końcu doczekał się fuchy trzeciego asystenta reżysera. Naoczni świadkowie twierdzą, że o żadnym związku z Monroe nie mogło być mowy, wszystko zmyślił. W niczym nie umniejsza to jednak wartości jego prozy, a tym bardziej filmu, w którym oglądamy gwiazdę od mniej znanej, prywatnej strony. Aktorka przeżywała wówczas małżeński kryzys z Arthurem Millerem, który nie mógł znieść jej fochów; czuła się lekceważona. Otaczała się wianuszkiem pochlebców, którzy mieli ją utwierdzać, że posiada jakikolwiek talent.
Michelle Williams, grająca w filmie Marilyn Monroe, fantastycznie oddaje huśtawkę jej emocji, doskonale rozumie dramat kobiety uzależnionej od miłości, gubiącej się w postaci, którą sama poniekąd stworzyła. W dużej mierze to dzięki niej tę banalną historię uwiedzenia ogląda się z wypiekami na twarzy. Mit Monroe nie został tu odbrązowiony – przeciwnie, jest to hołd złożony jej zjawiskowej osobowości i magii, której wszyscy ulegali, a także rzecz o terapeutycznej roli sztuki.
Mój tydzień z Marilyn, reż. Simon Curtis, prod. USA, 100 min