Recenzja filmu: „Pod elektrycznymi chmurami”, reż. Aleksiej German jr

Film medytacja. Z akcją umiejscowioną w 2017 r. na rozgrzebanej budowie, przypominającej pejzaż z surrealistycznych obrazów Dalego. Sięgający spojrzeniem w niedaleką przeszłość – czasu rozpadu sowieckiego imperium. A tak naprawdę opisujący stan współczesnej Rosji – poniewieranie inteligencji, mafijną samowolkę, upadek autorytetów, deptanie tradycji, oczekiwanie na nieuchronną wojnę oraz nadzieję na pojawienie się jakiegoś moralnego wektora porządkującego chaos kraju zalewanego przez hordy Azjatów.

„Pod elektrycznymi chmurami” jest wielkim – nie tylko estetycznym – osiągnięciem Aleksieja Germana jr. – wizjonera i intelektualisty, który rozumie swój kraj lepiej niż ktokolwiek. W przeciwieństwie do Zwiagincewa, któremu bliższa jest perspektywa Zachodu, German („Papierowy żołnierz”) czerpie z bogactwa spuścizny Tarkowskiego, Malewicza, Puszkina, głęboko zanurzonej w symbolikę i filozofię prawosławnego Wschodu. Skomponowane jak wiersz złożony z siedmiu strof „Pod elektrycznymi chmurami” to imponujące, odświeżające, przywracające wiarę w siłę awangardowej kreacji osiągnięcie.

Pod elektrycznymi chmurami, reż. Aleksiej German jr, prod. Rosja, Polska, Ukraina, 138 min