Recenzja filmu: „Kafarnaum”, reż. Nadine Labaki

Dziecko służy reżyserce do zdemaskowania destrukcyjnej siły tradycji i całego systemu opierającego się na deptaniu ludzkiej godności, utrwalającego nierówności i czerpiącego korzyści z wyzysku i łamania podstawowych wartości.

Wściekły, zrodzony z poczucia bezsilności, nagrodzony w Cannes i nominowany do Oscara (w kategorii obrazów nieanglojęzycznych) film Libanki Nadine Labaki nosi znamiona plakatu politycznego, a jednocześnie jest tak delikatny i poruszający, że trudno zapanować nad emocjami po jego obejrzeniu. Historia osnuta jest wokół losu 12-letniego chłopca, który po ucieczce z rodzinnego domu odbywa odyseję po bejruckich slumsach. Autorka „Karmel” i „Dokąd teraz?” mierzy świat jego wrażliwością. Akcentuje „drobne cuda”: serdeczne gesty, akty współczucia i miłości.

Kafarnaum (Cafarnaum), reż. Nadine Labaki, prod. USA-Liban 2018, 120 min