Jądro destrukcji

Recenzja filmu: „Synonimy”, reż. Nadav Lapid

8 października 2019

Tom Merciel jako Yoav i Louise Chevillotte (Caroline). Aurora Films / materiały prasowe

Synonimy” (zwycięzca tegorocznego Berlinale) są niepoprawną politycznie, ostrą, czasami niemiłą w oglądaniu satyrą na świat niepozwalający ani być sobą, ani na realizację marzeń.

Synonimy” (zwycięzca tegorocznego Berlinale) są niepoprawną politycznie, ostrą, czasami niemiłą w oglądaniu satyrą na świat niepozwalający ani być sobą, ani na realizację marzeń. Trzeci, mocno autobiograficzny film Nadava Lapida – Izraelczyka urodzonego w Tel Awiwie, ale rozkochanego w Kafce, poezji Verlaine’a, Rimbauda, kinie Godarda – wydaje się bardziej wybuchowy, niż gdyby zrobił go na przykład Polak nienawidzący swojej polskości. Lapid śledzi losy dwudziestokilkuletniego początkującego pisarza, wypierającego się swojej żydowskości.

Synonimy, reż. Nadav Lapid, prod. Francja, Niemcy, Izrael, 123 min

Polityka 41.2019 (3231) z dnia 08.10.2019; Afisz. Premiery; s. 86

Oryginalny tytuł tekstu: "Jądro destrukcji"

Janusz Wróblewski

Krytyk i publicysta z „Polityką” związany od 2001 r. Autor książek o tematyce filmowej. Ostatnio wydał „Reżyserów”, za którą otrzymał nagrodę ZAiKS-u im. K.T. Toeplitza. Wcześniej pracował m.in. w „Kinie”, „Życiu Warszawy”, „Machinie”. Przez wiele lat pełnił funkcję rzecznika prasowego Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. W latach 90. kierował telewizyjnym Pegazem. Członek jury FIPRESCI m.in. na festiwalach w Cannes, Wenecji, Toronto. W 2005 r. odznaczony Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.