Nie sposób uwierzyć, że ten kręcony w rejonie Bregałnicy (północna Macedonia) dokument nie został wymyślony przez kogoś obdarzonego podobnym zmysłem wyobraźni i mieszania mitologicznych porządków, co Márquez. „Kraina miodu” jest kroniką opieki pięćdziesięcioletniej Hatidze nad jej ciężko chorą, niewstającą z łóżka matką Nazife, uwięzioną w rozpadającej się chacie. Czas jest odmierzany rytmem pojawiania się i znikania tajemniczych przybyszów – mówiących po turecku nomadów, którzy podróżują po okolicznych wioskach, sprowadzając chaos i same nieszczęścia. Hatidze, chociaż bezdzietna, zajęta hodowaniem i dzieleniem się miodem z pszczołami, uosabia naturalną harmonię, pierwotne piękno, ale też materialne ubóstwo, kruchość życia w zgodzie ze sobą i wyznawanymi wartościami. Intruzi, z którymi się zaprzyjaźnia i im pomaga, to metafora zagrożeń współczesnego świata, braku szacunku dla niepisanych praw między człowiekiem i środowiskiem. Jeśli ktoś dopatrzy się w zmysłowym, pięknym filmie pochwały ekologii, będzie miał oczywiście rację. A jeśli uzna, że to głęboka, ponadczasowa przypowieść o przemijaniu i mocy odradzania – też ciężko będzie temu zaprzeczyć.
Kraina miodu (Honeyland), reż. Tamara Kotevska, Ljubomir Stefanov, prod. Macedonia, 87 min
