Recenzja filmu: „Pan T.”, reż. Marcin Krzyształowicz

Losy pana T. stają się metaforą doświadczeń całego pokolenia artystów zmuszonych do wyboru między serwilizmem a egzystencją na skraju nędzy.

Pojawiające się jeszcze przed premierą dyskusje, czy jest to opowieść oparta na życiorysie Leopolda Tyrmanda, a w szczególności na jego „Dzienniku 1954”, trzeba zostawić twórcom filmu i spadkobiercom autora. „Pan T.” Marcina Krzyształowicza biografią faktycznie nie jest – skupia się jedynie na krótkim okresie artystycznej niemocy tytułowego bohatera granego wybornie przez Pawła Wilczaka. T. przez okno zrujnowanego pokoju obserwuje pnący się Pałac Kultury, romansuje z maturzystką, której udziela korepetycji, pomaga sąsiadowi donosicielowi, marzącemu o literackiej karierze. 

Pan T., reż. Marcin Krzyształowicz, prod. Polska, 104 min